Leven we in een verrotte wereld? Als je zo bekijkt wat er allemaal voor een nieuws is en in je directe omgeving allemaal plaats vindt, zou je dat wel kunnen zeggen. De moord op Anne Faber, de voetbal supporters die het nodig vonden om oerwoud geluiden tegen “gekleurde”spelers te maken, het 12 jarige meisje welke gisteren dood in de auto van haar stief vader is aangetroffen, de armoede her en der, ook de verborgen armoede,  het aso mens wat hier in de buurt woont en het nodig vindt om bejaarden uit te schelden, de aanslag vandaag in Somalië,  met minimaal 300 doden en heel veel gewonden, alle aanslagen in de wereld, het kleine meisje gisteren op de kinderdisco, die nu al een houding heeft, waarvan je vrijwel zeker weet dat het een heel onaangenaam mens dreigt te worden, een tante en twee van mijn goede vriendinnen, die momenteel alle drie lijden aan een vreselijke ziekte, een ziekte waar Amsterdam zijn burgemeester vorige week aan is verloren. Van alles door elkaar, groot en “klein” leed, dichtbij en verder weg, maar wel te veel en soms,  dan word ik er best behoorlijk moedeloos van.

Toch vertik ik het om mij mee te laten slepen in een negatieve spiraal van ellende, misdragingen, kommer en kwel. Ik sluit er mijn ogen niet voor, absoluut niet.  Als ik er iets aan zou kunnen doen, dan zou ik dat zeker proberen, maar ik kan niet alle ellende en leed op mijn schouders nemen en moet dit ook niet willen. Door de eeuwen heen was er altijd leed, oorlog, misdaden, ziektes, misdragingen etc. alleen wisten we niet altijd alles, omdat het vaak een “ver van mijn bed” gebeuren was. Nu met het internet, zitten we allemaal met ons neus overal bovenop, lezen de verdrietigste en verschrikkelijkste dingen en zien de meest vreselijke beelden. het is opeens allemaal zo heel dicht bij, lijkt het. Je hebt zo snel de neiging nu, om het op je zelf of je eigen situatie te betrekken en dan moet je soms best wel behoorlijk stevig in je schoenen staan.

Afgelopen week, had ik die stevige schoenen dus even niet aan, stond ik er dus niet zo stevig, als wenselijk was, in. Het was meer een soort van goedkope teenslipper week. Waarom? Nou, soms dan bereiken er binnen een korte tijd zoveel nare berichten uit je directe omgeving je, dat je het gevoel krijgt dat het even iets te veel van het “slechte” is. Zo een week had ik dus. Meestal lukt het mij heel goed, een knopje om te zetten, “mijn knopje”, ik heb het hier al eens vaker over gehad in een blog over mijn onverwacht overleden broer. Toen kon ik dat knopje helemaal even niet meer vinden en van de week haperde het knopje op eens. Dit veroorzaakte een soort van paniek gevoel, het gevoel dat er dingen om mij heen stonden te gebeuren, waar ik eigenlijk helemaal niet mee wil dealen, om het zo maar even plat te zeggen.

Ik was een beetje lam geslagen en telkens als ik dacht dat het knopje weer werkte, klapte het als een soort stop in de meter kast, weer even uit. Aan, uit, aan, uit en ik werd er verdrietig en zelfs een beetje angstig van, dacht dan snel weer aan alle mooie dingen, die er ook zijn en dan ging het weer even. Maar voor dat ik er erg in had, sloeg het knopje weer uit of stond halverwege, vermoeiend en ook confronterend, want dit past niet zo goed bij mij. In de put zitten is mij te vermoeiend. Dat sombere gevoel, het onder het dekbed willen kruipen met de gordijnen dicht, in een poging de wereld buiten te sluiten, dat past helemaal niet bij mij. Ik raakte ook inspiratie loos, dus voor het eerst sinds ik mijn website heb en minimaal een wekelijks blog, wist ik even helemaal niets te schrijven.

Ik ben wel voor mij zelf een soort van logboekje gaan bij houden over wat ik mee maak,  met name met  één van deze vriendinnen. Zij weet er van en vindt het prima, of ik het ooit zal gebruiken voor mijn website weet ik nog helemaal niet,  uiteraard zal ik dan wel altijd rekening houden met haar gevoel, het gevoel van haar gezin en hun privacy. ik merkte wel meteen dat dit voor mij werkt, opschrijven wat ik voel en denk, zorgt er voor dat het knopje daarna niet meer of in ieder geval een stuk minder hapert.

Ik ben mij heel goed bewust, dat er altijd ‘ergere ‘dingen zijn, dan sommige van de dingen die ik hier boven heb beschreven. Maar daar gaat het nu niet om. Mij gaat het er om, welke zaken mij zelf en de mensen in mijn directe omgeving, op een bepaald moment raken en wat deze op een bepaald moment, met name met mijn eigen gevoel doen. Ik probeer dan ook altijd de leuke dingen, die er uiteraard ook zijn, naar voren te halen en mij ook te verheugen op de leuke dingen die nog gaan komen. Probeer ik zo die “verrotte” wereld weer een beetje kleur te geven en vaak lukt dat redelijk en ziet de wereld er opeens weer een stukje aangenamer er uit. Maar dat het allemaal niet echt lekker in de wereld gaat, dat is duidelijk. De vraag is alleen, wat doen we er mee, wat doe ik er mee? Of nog beter gezegd, moet ik er iets mee?

Nee, ik heb nu besloten dat ik er niets mee moet. In mijn directe (kleine) omgeving ben ik ook hard nodig, voor een lach en een traan. Daar kan ik wel een verschil maken en dat zal ik ook zeker proberen. Dat zal energie genoeg vreten en dat is wat mij betreft voldoende.

Nou weet ik niet wat mijn tante en vriendinnen precies te wachten staat en dat is waarschijnlijk maar beter ook. Als het nodig is en ik kan het, zal ik er voor ze zijn, dat staat als een paal boven water. Wel heb ik mij stellig voorgenomen om de mooie momenten met hun te koesteren en net als dat zij zeggen, de dag te plukken. Laten we hopen dat de mooie momenten, de eventuele moeilijke momenten draagbaarder zullen maken.

Ik heb mij ook voorgenomen, mij te verheugen op de 2 kleinzoons die in november dit jaar en maart volgend jaar geboren gaan worden en verder  te genieten van onze 3 kleindochters en alle andere leuke dingen die zeker ook op mijn pad zullen komen. Te genieten van de schaterlach van onze jongste kleindochter, te genieten van de mooie en leuke momenten met haar.

Ik heb het roer nu dan ook omgegooid. Vandaag gaat het  bijvoorbeeld een mooie dag worden, waarschijnlijk de laatste zomerse dag van dit jaar, dus huppa,  f… de was, de stofzuiger, de stof doek, alles wat zo niet belangrijk is en later ook gedaan kan worden en huppa……met één van de boven genoemde vriendinnen, vanmiddag lekker lunchen op een terras hier in de haven. Dat is quality time. Daar lossen we alle nare dingen die er gebeuren niet mee op, absoluut niet, maar dat maakt alles wel wat leuker en draaglijker en de wereld, dus daarmee mijn wereld,  een klein stukje mooier!

Hits: 343