Mijn vader kan alles, dacht ik als klein meisje vaak. Mijn vader is voor niets en niemand bang, dacht ik toen ook. Mijn vader is de aller sterkste, mijn vader zal er altijd voor mij zijn….

Tja, er is een periode in mijn leven geweest, dat dit voor mij een waarheid en een zekerheid was. Wanneer je een goede band met je vader hebt, een vader hebt, die zijn kleine meisje op handen draagt, maar haar toch niet met alles laat wegkomen, dan geloof je dat heilig. Weet jij veel, dat je vader wel alles of beter gezegd, veel kan, maar al zou hij dat graag willen, toch niet overal invloed op uit kan oefenen.

Mijn vader, een grote sterke man, met een sterk karakter, hardwerkend en er voor zorg dragend dat zijn gezin niets te kort kwam.

Mijn vader, met een uitgesproken eigen mening, deze kon verdedigen, maar dit zonder hem mij op te leggen.

Mijn vader die best wel dominant kon zijn, maar zich ook heel erg kon inleven in een ander en alles kon missen.

Mijn vader, waar de meeste mensen heel veel respect voor hadden, omdat hij voor niets en niemand op zij ging, wanneer hij vond dat dit nodig was.

Mijn vader, eenmaal op de dansvloer samen met mijn moeder, waren ze er niet meer van af te slaan.

Mijn vader, die ik graag zag schaterlachen, maar die ik soms vreesde wanneer hij plotseling echt boos werd. Niet omdat hij mij of één van ons iets aan zou doen, absoluut niet, maar gewoon omdat hij dan ook echt heel boos was.

Mijn vader die soms onredelijk fel kon uitvallen, maar daarna bij ongelijk ook sorry kon zeggen.

Mijn vader die allergisch was voor onrecht, ook wanneer dit anderen werd aangedaan.

Mijn vader, van wie ik sommige van de bovenstaande karakter trekken, grotendeels ook heb.

Mijn vader die altijd met mij sjouwde over het strand, door de duinen. Ik kan mij herinneren dat ik met mijn kleine voetjes en korte beentjes wel eens zijn stappen probeerde te maken, letterlijk en figuurlijk in zijn voet stappen wilde lopen in het zand.

Mijn vader die zo graag op zondag samen met mijn moeder en met ons naar de speeltuin ging, al was hij nog zo moe van de hele week werken. Hij genoot dan net zo hard, misschien zelfs nog wel meer,  van de speeltuin als wij zelf. Grappig was, dat hij op zondag altijd een keurig wit overhemd droeg met stropdas, of we nu naar de speeltuin gingen of niet. Mijn vader, die dan op zijn zondags gekleed, heerlijk zat te genieten van zijn gehaktballetje uit de jus, met mosterd, in het weg restaurant. Terwijl ik er ook eentje at, of zo een klein zakje chips met daarbij een klein zakje zout, steevast werd er dan gezegd dat ik niet het hele zakje zout er in moest doen en steevast deed ik dat dan, zogenaamd per ongeluk, wel. Ondertussen genietend van mijn chocomel en mijn ouders, met name mijn vader, aan de koffie. Mijn vader en zijn koffie verslaving, ik heb hem ook! Ook mijn dag begint pas echt, na minimaal een bak koffie.

Mijn vader en ik, samen op onze paarden (Haflingers) de bossen in. Hij op Lawcerna een groot uitgevallen exemplaar en ik op de sierlijke Haffy, we galopeerden dan samen, hij voorop, mij waarschuwende voor takken, bochten en kuilen.  Dit konden we allebei zowel met, als zonder zadel.  De amazone en haar vader.  Of hij maakte de paardenwagen in orde, spande één van onze paarden er voor en dan gingen we met het hele gezin het bos in. Mijn vader was ook super goed in ringsteken vanaf een paard. Dat was dan ook regelmatig een onderdeel van een spelletjes dag op de camping en hij liet dan eerst even  zien hoe het moest.

Mijn vader die zo veelzijdig was, voor niks en niemand bang, maar bij wie ik toch een keer een behoorlijke angst heb gevoeld, zweet in zijn handen, die mijn handen bijna fijn knepen. Dat was toen we in Duitsland ergens over een touwbrug moesten lopen, over een diep ravijn heen. Hij had onderschat hoe hoog het was en dat was de eerste keer dat ik ontdekte dat mijn vader ook angst had, al dacht hij waarschijnlijk zelf dat ik het niet in de gaten had. Daarna heb ik zelf heel lang last gehad van hoogte vrees (ben er nog steeds niet gek op hoor), hij heeft nooit geweten dat dit hoogst waarschijnlijk door dat moment kwam. Hoefde hij van mij ook niet te weten.

Mijn vader, ach ik kan een boek over hem schrijven, zoveel als we samen hebben mee gemaakt. Hij is toch 47 jaar mijn vader geweest, dus dan maak je samen heel veel mee. Leuke dingen en nare dingen. Helaas is hij erg lang ziek geweest, ernstig ziek en hoe graag hij ook wilde, hoe hard hij ook vocht, hij had opeens niet overal meer invloed op, het aanvaarden van afhankelijk worden, maar met name het loslaten van zijn gezin was voor hem een zware opgave. Maar na al dat lijden en vechten, maar niet te vergeten ook lachen en genieten, had hij aan ons allang bewezen een goede echtgenoot en vader te zijn en hebben we hem verteld dat het zo goed was, dat hij mocht gaan. De herinneringen zitten in ons hart en al denk ik nu heel regelmatig, wat had die “ouwe” dit of dat geweldig gevonden en ook, wat zou hij er van genieten dat ik nu een oma ben en hebben genoten van de achterkleinkinderen. Mijn vader zit in mij, is een deel van mij en toch wil ik ook geloven dat hij ergens, al weet ik niet waar en hoe, meer mee krijgt dan wij weten.

Vandaag 5 november is het 13 jaar geleden dat hij zijn laatste woorden tegen mij sprak, zwaaiend met zijn grote hand………”Dag meissie”. Mijn held, mijn rots in de branding, mijn paarden maatje, mijn strenge maar rechtvaardige opvoeder, mijn grootste fan, kortom ………….mijn vader, dank je wel papa, dat je mijn vader was, misschien niet altijd de perfecte vader, gelukkig niet zeg, maar voor mij was je dat wel, een super vader!

Hits: 4011