Vandaag waren we op pad voor een winterjas voor mijn partner. In de winkel was een echtpaar welke mijn aandacht trok. Ze waren op jacht naar kleding voor de feestdagen, ze zochten iets sjieks wat toch ook betaalbaar was. Ik keek naar ze en zag dat hij een jasje pakte wat zo niet sjiek was, het eerste wat zij opmerkte was: “Wel sjiek, maar hoe duur is het?”.
Dat wekte mijn aandacht nog meer. Sjiek? Tja, dat is een beleving denk ik dan, wat ik sjiek vind, hoeft zij nog niet sjiek te vinden en andersom. Als je maar de sjiek beleving hebt of zo? Toch blijf ik met een schuin oog naar ze kijken en ze spreken zo luid dat ik geen moeite hoef te doen om te volgen wat ze zeggen. Het jasje werd terug gehangen met de opmerking dat het voor dat geld toch niet sjiek genoeg was, gelukkig, want ik denk ook niet dat het hem had gestaan, maar het was hun duidelijk meer om de prijs te doen.
Nou was dit in een winkel waar over het algemeen geen hele dure spullen hangen en regelmatig aanbiedingen zijn. Dat is fijn wanneer je niet veel te besteden hebt en dat is zeker geen schande, integendeel. De twee gingen de rekken af. Hij versnelt zijn pas opeens en roept: “Daar overhemden in de aanbieding!” en opgetogen loopt ze achter hem aan, ondertussen met haar ogen de overige rekken af scannend. Ik ben benieuwd of het ze gaat lukken, ondertussen gaat mijn eigen partner iets passen en ik blijf geduldig voor de pashokjes staan en zoek met mijn ogen naar het “sjieke” echtpaar. Tot mijn vreugde staan ze dichterbij dan ik dacht.
Hij heeft wat verpakte overhemden onder zijn arm en zij staat met een jasje en een vest. Ze hebben een flinke discussie over de maten en de modellen van de overhemden. Nou weet ik dat er bij de pashokjes een rek staat met alle modellen en maten en dat je deze kunt proberen om zeker te zijn dat het past en je staat. Zij weten dit duidelijk niet, want ze krijgen zelfs een beetje woorden over het feit dat de overhemden in een verpakking zitten en omdat hij nooit overhemden draagt, ze niet zeker weten welke er goed zal zitten. De overhemden zijn sterk afgeprijsd dus willen ze er graag eentje hebben, maar zo maar gokken dat durven ze toch echt niet. Omdat ik sterk het gevoel heb dat ze een beetje radeloos zijn en echt niet weten wat te doen, bemoei ik mij er mee.
Ik vertel ze dat ik hun gesprek “toevallig” heb gehoord en dat er dus een rek met pas overhemden om het hoekje staat. Ik zie de verbazing en de opluchting op hun gezicht. Ze gaan samen kijken en zien het rek. Opgewonden roept zij: “Wat handig! Ga jij in het hok staan dan geef ik er een paar aan, dan weten we zeker dat we de goede maat en het goede model hebben en dat scheelt een hoop geld!”. Ik glimlach naar haar man en deze gaat in het hokje naast de mijne, die inmiddels gelukkig geslaagd is voor een nieuwe zwarte broek, jas, overhemd en trui, niks sjieks maar gewoon normaal en naar zijn en niet onbelangrijk mijn zin. Dus wij houden het voor gezien voor vandaag. Ik zie haar een hele rits overhemden van het rek pakken en ze verdwijnen achter het gordijntje, ik hoor de man zuchten. Ik kan helaas niet volgen hoe het met de twee verder verloopt. Wij zijn hier klaar en begeven ons dus naar de kassa.
We lopen eerst nog even over de kinderafdeling en aangezien we net een kleinzoon er bij hebben en er ook nog eentje onderweg is, kan ik de verleiding niet weer staan om met één oog even naar het kleine mannetjes spul te kijken, terwijl mijn andere oog de kleding voor drie jarige meisjes scant. Natuurlijk vind ik weer wat en neem het mee richting kassa. Daar staat een behoorlijke rij, er moeten meer mensen kleding hebben, sjiek of niet. Dus we gaan in de rij staan en wachten geduldig op onze beurt. We rekenen af en ik kijk nog even richting paskamer, zou het ze gelukt zijn?
Op het moment dat we naar de roltrap lopen, zie ik ze opeens weer lopen. Zij zien mij ook en lachen allebei vriendelijk. Ze hebben een overhemd, strop das en een vest in hun handen. Ik zie al meteen dat de kleuren niet mooi zijn bij elkaar, maar wie weet is het ook niet de bedoeling dat ze gecombineerd gaan worden. De vrouw loopt recht op mij af en roept al vanaf een afstand; “Nog bedankt voor de tip, we hebben het geschikte overhemd gevonden hoor! Hij is straks heel voordelig, helemaal sjiek de la friemel!” Ze steekt haar duim er bij op, terwijl wij bijna op de eerste trede van de roltrap stappen. Ik glimlach terug en roep: “Mooi! Fijne dagen alvast!”
Op de één of andere manier werd ik vrolijk van dit kleine voorvalletje, ik kijk nog eens achterom en zie opeens dat hij een overhemd onder zijn trui draagt. Ik weet heel zeker dat dit eerst niet zo was, daarbij draagt hij nooit overhemden, had ik al van ze gehoord. Ik twijfel of ik het nou goed zag, maar de roltrap brengt mij verder naar beneden. Ik zal het nooit weten of ik het nou goed had gezien, ik hoop echt dat ik het mis had, maar wat ik er ook van vind, één ding is dan wel heel zeker, dan is hij namelijk wel beide kerst dagen sjiek de la friemel…….
Hits: 160