Ieder jaar rond deze tijd, twijfel ik weer of ik nou kerstkaarten moet kopen en versturen of niet. In vergelijking met een aantal jaren geleden, merk ik dat er steeds minder kaarten verstuurd worden en ik dus ook steeds minder kaarten (terug) ontvang. Toch zijn er altijd die trouwe kerstkaarten verstuurders, diegene die je als eerste ontvangt en maken dat je het gevoel krijgt dit jaar toch ook zelf maar weer te moeten sturen.
Wanneer je namelijk wel kerstkaarten verstuurd, verwacht je zelf (stiekem) ook van die personen een kaartje te ontvangen. Dus, voel je je bijna schuldig wanneer je een kaart ontvangt en je zelf niets terug zal sturen. Nee, ik geef het heel eerlijk toe, ik ben dan zo een muts, ik voel mij dan gewoon echt schuldig.
Buiten de moeite die je moet nemen en het geld wat het versturen kost, is de digitale wens in opmars en verdrukt de echte kerstkaart. Heel veel mensen hebben elkaar op Face Book en maken zich er van af met een digitaal kaartje op hun tijdlijn, dat is wat mij betreft ook prima. Maar als je pech hebt, dan doen ze zo een doorstuur kerstboom of zo iets via messenger. Iets ergers op dit gebied kan ik gewoon niet bedenken. Irritant, goed bedoeld ga ik van uit, maar echt zeer irritant, vooral als er ook nog eens zo een idiote tekst bij staat, dat je de digitale wens wel moet terug sturen of doorsturen, om te kijken of je populair bent of nog erger, omdat er anders iets niet of wel zal gaan gebeuren. Wanneer je pech hebt dan ontvang je zo een berichtje heel veel keren. JAK! Stuur dan maar liever helemaal niets, denk ik dan, ik word er zelfs een beetje boos om. nee steeds bozer, hoe meer ik er ontvang hoe bozer ik dan word, al bedoelen ook zij het goed. De doorstuur terreur, ik haat het!
Terug komende op de kerst kaarten wel of niet versturen. Ik gun natuurlijk iedereen fijne feestdagen en zeker een gelukkig nieuwjaar, maar wanneer er in je directe omgeving pas geleden mensen zijn weg gevallen of vechten voor hun leven, dan vind ik het moeilijk om zo een gewoon kerst kaartje te sturen naar de betrokkenen. Heel eerlijk gezegd, ik heb momenteel eigenlijk ook helemaal niet zo een zin in het sturen van kaartjes. Pas geleden een vriendin verloren, een andere vriendin en een tante die vechten voor hun leven. Mijn hoofd staat wel naar iets anders als die domme kerstkaarten.
Niet dat ik de betrokken mensen ondanks alle narigheid geen fijne dagen toe wens of een gelukkig nieuwjaar. Natuurlijk wel, juist wel, maar wanneer je niet zeker weet of ze dat jaar wel zullen halen? Of geheel 2018 zullen meemaken, omdat ze aan het knokken zijn voor hun leven? Of midden in de rouwverwerking zitten, de eerste kerst zonder die dierbare? Dat vind ik dan heel moeilijk en een beetje raar om zo een gewone kerst kaart te sturen. Heel moeilijk. Natuurlijk kun je een mooie aangepaste kaart sturen en daar nog een persoonlijke boodschap in zetten, maar ergens heb ik daar toch moeite mee, zitten ze daar nou wel op te wachten? Maar wanneer je niks zal sturen, kan dit ook weer verkeerd opgevat worden, dus dan toch maar op zoek naar een gepaste kaart of juist wel een gewone met een persoonlijk berichtje? Moeilijk!
Ik loop nu dus al een tijdje in de twijfel of ik nog wel kerst kaarten moet versturen en heb dan ook nog geen enkele kaart of kerst zegel gekocht. Loop er ernstig over na te denken om met deze traditie nu eens helemaal te gaan stoppen. Ik gooi mijn kont letterlijk en figuurlijk in dit geval in de kerst krib. Ik doe het dit jaar niet meer. En dan vallen opeens toch weer de eerste kerstkaarten op de mat en vind ik het opeens toch heel leuk om te kijken van wie ze af komen. Betrap ik mij zelf er op, dat ik het stiekem toch wel weer leuk vind om ze te krijgen, dus ga ik er van uit dat dit ook voor de verzenders zal gelden. Dus slaat de twijfel nog meer toe.
Ik ergerde mij voorheen altijd een beetje aan die mensen die altijd heel laat een kaart terug stuurde (net alsof ze aan het wachten waren of jij er wel eentje zou sturen) of nog erger helemaal niet de moeite nemen om iets terug te sturen. Er zijn een paar mensen waarvan ik al jaren weet dat ze niet aan kerstkaarten sturen doen en dat is natuurlijk prima, dan is het mijn keuze of ik hun wel stuur of niet, want ik gun ze wel de fijne dagen en dat mooie jaar. Ik weet dan standaard dat ik van hun niks terug hoef te verwachten, maar ergens heel diep van binnen, irriteerde mij dat wel altijd een heel klein beetje als ik echt heel eerlijk ben. Maar ik had er wel respect voor. Ik wist immers waar ik aan toe was, dus niet zeuren. Dit jaar wil ik mij eigenlijk bij deze groep scharen en gewoon geen kaarten meer versturen. Over met al dat gedoe, punt!
Ik ga het dus langzaam maar zeker afbouwen, mensen waar ik bijna helemaal niets meer van hoor of niets meer mee heb, die vallen als eerste af, had ik bedacht. Maar van wie krijg ik het allereerste kerstkaartje? Een collega van 43 jaar geleden, met wie ik heel lang heb gecorrespondeerd, maar welke ik al jaren, niet meer geschreven of gesproken heb. Ook digitaal zelfs helemaal geen contact mee heb. Wham, dat was dus de eerste. Ik zie haar naam en het geeft mij vreemd genoeg toch een warm gevoel dat zij elk jaar om deze tijd even aan mij denkt, wanneer ze mijn naam op de envelop schrijft. Ik mijmer dan toch even terug en denk aan haar en de tijd die we samen hebben door gebracht, alle brieven die we ooit schreven over onze levens, onze gezinnetjes, ik hier en zij in Marken. Dan denk ik, fuck it, wat is nou een kaartje versturen, is dat nou zo moeilijk? Wanneer ik het niet doe, dan verbreek ik de laatste band met haar, wil ik dat? Nee, heel eerlijk, dat wil ik toch niet. Dus daar gaat dan toch weer een kaartje heen dit jaar.
Dan denk ik aan die paar ooms en tantes die ik nog heb en die op hoge leeftijd zijn en mij trouw elk jaar een kaartje sturen. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze dit jaar voor het eerst niets te laten horen, dus die stuur ik ook een kaartje. Het tweede kaartje is van mijn ex schoonmoeder, zo trouw en lief van haar. Wanneer ik haar geen kaartje terug stuur, zal dat dus ook ervaren kunnen worden als het verbreken van de laatste band. Dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Dus ook die krijgt een kaartje.
Het derde kaartje is van een vader van een vriend van heel, heel lang geleden. Deze man en zijn vrouw (toen zij nog leefde) sturen mij al minimaal 40 jaar trouw elk jaar een kerstkaart. Nu staat alleen zijn naam er nog op en ik realiseer me dat hij echt heel oud moet zijn nu, maar wel de moeite neemt om mij nog een kaart te sturen. Ja, pfff natuurlijk krijgt hij een kaartje terug.
Dit jaar hebben we een leuk jong stel in Mexico ontmoet en samen het één en ander meegemaakt. Van hun kwam de vierde kaart, tja wat nu? Ook niet leuk wanneer ze niets terug ontvangen, dus ook die krijgen een kaart.
En zo gaat het maar door, ik kan mij elk jaar voornemen dat ik er mee stop, nu toch echt stop met het versturen van kerstkaarten, maar heel eerlijk……….dit jaar stuur ik toch maar weer wat kaarten. Weer minder als vorig jaar waarschijnlijk, maar toch……….Ik ben te emotioneel en te (kerst) mutsig om het niet te doen. Maar volgend jaar? Volgend jaar dan………….stop ik er mee hoor, echt waar!
Hits: 409