Van de week kwam het bericht in de media over een oma die haar 3 jarige kleinzoon op zo een manier een “pak slaag” had gegeven, dat een agent in burger daar tegen heeft opgetreden. Ik schrik echt heel erg van zo een bericht, maar vraag mij dan ook vrijwel meteen af, wat er precies is voor gevallen. Wat heeft deze oma precies gedaan? Wat heeft die agent gezien? En waarom vraagt de politie via FB om getuigen? Wat was er gebeurd, dat oma zo boos was. Werd dat kind vaker geslagen? Hoe staan de ouders van dit bewuste kind hier in? Hoe gaat het nu met het ventje? Het maakt mij nieuwsgierig…. een oma die haar kleinkind slaat?

Ik speur het internet af en kan er verder niet echt veel over vinden. Ik zoek toch nog even door en ik kom in een gebied terecht waar ik heel verdrietig van word. Misselijk soms zelfs. Wat een narigheid moeten sommige kinderen toch doormaken, heel triest. Ik betrap mijzelf er op dat ik er moeilijk tot niet mee om kan gaan. Zeker wanneer ik denk aan mijn eigen kleindochter Lisa van 3 jaar oud. Ik heb vandaag weer zo van dit kind genoten en moet er niet aan denken dat haar pijn zal worden gedaan.

Ook Lisa heeft wel eens last van de befaamde “peuter puber tijd”.  Compleet met eigenwijs gedrag, even totaal niet willen luisteren of soms zelfs een vette genante driftbui. Niet vaak, gelukkig niet, maar toch ook wel eens. Op zo een moment kan ze inderdaad het “bloed onder je nagels weghalen” en kan het gevoel van onmacht wel eens over je heen vallen. Zeker wanneer dit in een winkel of bus het geval is en iedereen naar je kijkt met zo een blik van: “Doe er eens iets aan, of zo”. Maar zoals ik al zei, gelukkig komt dit maar heel zelden voor en doordat haar moeder of ik dan juist kalm blijven en haar niet haar zin geven, lost het meestal vanzelf op. Een klap geven? Dat hebben we absoluut niet nodig.

Gelukkig heb ik ook zelfs nooit de neiging gehad om haar een klap te geven, ik denk ook niet dat ik dit ooit zou kunnen. Absoluut niet. Maar als ik heel eerlijk ben kan ik mij best wel voorstellen dat sommige ouders wel eens de neiging krijgen om bijvoorbeeld een “corrigerende” tikje voor de billen te geven. Ook daar sta ik niet echt achter en dat is dan ook wel echt de limit vind ik. Maar dat dit wel eens een keer kan gebeuren, tja, in een bepaalde situatie, maar zeer zeker niet hardhandig of meerdere malen, laat staan regelmatig.

Een kind echt een flink pak rammel geven is in mijn ogen dan ook helemaal een “not done” gebied. Daar is geen enkel excuus voor te bedenken! Dat is mishandelen!

Helemaal vreselijk hoe dat vroeger soms er aan toe ging en naar ik hoop niet meer zo voorkomt, maar ik vrees het ergste. Namelijk het slaan met een riem of zoals in die tijd, de befaamde mattenklopper. Gelukkig heb ik dit zelf als kind nooit meegemaakt, maar ik weet dat dit echt wel eens gebeurde bij sommige van mijn vriendjes en vriendinnetjes. Dat was toen eigenlijk heel “normaal’, Er waren zelfs onderwijzers die kinderen met een liniaal hard op de vingers sloegen. Daar kwamen de ouders echt niet op hoge poten voor naar school toe hoor, een enkeling daar gelaten natuurlijk. Helaas was het slaan van kinderen nog niet eens zo heel lang geleden geaccepteerd bij veel mensen. Zelf hadden ze immers als kind ook wel eens slaag gekregen en waren toch ook groot geworden, was dan vaak het excuus. Gelukkig is dit nu wel ietsje anders. Men beseft tegenwoordig beter, dat het slaan van kinderen een handeling uit eigen onmacht is en een mishandeling van het kind.

Alhoewel ik soms situaties met kinderen zie, waarbij ik wel eens denk dat de ouders best wel eens wat harder/strenger mogen op treden. Ik heb daardoor wel soms het idee dat het nu weer doorgeslagen is naar de te softe kant. Ik zit echt niet te wachten op ouders die hun kind een mep verkopen of nog erger. Begrijp mij goed, maar ook niet op ouders die voor elk ongewenst gedrag van hun kind een excuus lopen te zoeken en maar gewoon laten gebeuren. Sommige kinderen lopen gewoon over hun ouders heen, schoppen of schelden zelfs naar hun ouders en deze reageren dan zoetsappig met: “Waarom doe je dat nou?We hebben het nu al vier keer gezegd en je wil niet luisteren. Je weet toch dat wij dit niet leuk vinden?”.

Ja, duuuuh, natuurlijk weet dat kind dat, maar aangezien zijn gedrag geen enkele consequentie heeft, gaat hij/zij lekker door met het terroriseren van het ouderpaar. Het kind zuigt en zuigt en wentelt zich in de negatieve aandacht. Die aandacht daar gaat het vaak om en het de zin doordrijven, de grens opzoeken en daar steeds verder over heen proberen te gaan. Wanneer het “succes” heeft dan komt moeder of vader met een soort voorstel, zoals: “Wanneer je daar mee op gaat houden, dan kopen we straks een lekker ijsje, o.k.?” Ja, lekker dan! Ze belonen het gedrag en gaan als het ware in een soort onderhandeling, dus de volgende keer doet het kind het gewoon weer zo, want het bereikt wat het wil bereiken. Waarschijnlijk vertonen deze kinderen dit “draken” gedrag ook bijvoorbeeld bij  oma en dan moet je als oma wel steviger in je schoenen staan dan de pappa en mamma zelf. Zodat het kind donders goed weet dat dit alleen bij de ouders werkt. Dan laten ze het wel uit hun hoofd bij anderen.  Kinderen zijn vaak slimmer dan wij denken!

In dit soort gevallen ligt het dus niet aan het kind maar aan de ouders. Iedereen die kinderen heeft of heeft gehad, weet dat er altijd wel  een situatie kan komen. waarin je “fout” reageert of net iets eerder ergens aan toegeeft dan je eigenlijk had willen doen. Dat kan altijd een keer of meerdere keren gebeuren, we zijn geen van allen perfect, ook wel eens moe of niet lekker en het ene kind is ook het andere kind niet.Wat bij het ene kind werkt, werkt bij het andere soms totaal niet. Opvoeden is niet makkelijk, dat weet een ieder die een kind heeft of met kinderen te maken heeft.

Ik had zelf vroeger de tel methode, ik zei dan tegen mijn zoon, na een waarschuwing: “Pas op hoor, nu is het genoeg geweest, mamma telt nu tot drie!!!”. Wanneer ik nog niet eens bij twee was, dan deed hij al wat hij moest doen. Ik heb de drie nooit gehaald en had geen idee wat ik dan wel moest doen wanneer het wel zo ver was gekomen. Hij wist gewoon, wanneer mamma dat zegt, dan is ze boos, dus ook hij wilde het er niet op wagen om tot drie door te gaan. Maar toen vier jaar later zijn zusje werd geboren, was dat toch echt een heel ander verhaal. Toen zij op de leeftijd kwam dat de tel methode begrijpelijk voor haar was en zou moeten werken, pakte dat toch geheel anders uit.

Op een bepaald moment dat ik hem bij haar weer wilde toe passen en tegen haar zei: “Nu is het genoeg, je stopt daar nu mee want mamma gaat nu tot drie tellen”. Keek zij mij met haar grote blauwe ogen aan, ging gewoon door met waar ze mee op moest houden. Ik begon te tellen en zei: “Eén….” waarop zij het overnam en zei….”twee, drie, vier”.

Tja, daar ging mijn mooie tel methode……ik had eerlijk gezegd even geen idee wat te doen. Het is wel allemaal goed gekomen hoor en heel stiekem moest ik achteraf eigenlijk vreselijk om haar eigenwijsheid lachen, maar was ook teleurgesteld dat dit bij haar dus totaal niet het effect had, wat ik bij mijn zoon wel er mee had. Bij haar heb ik echt moeten zoeken naar methodes om haar te laten gehoorzamen en ik moet bekennen dat dit heel soms uit frustratie ontaarde in een fikse stemverheffing. Dat is net als slaan ook een vorm van onmacht en niet prettig voor een kind, maar goed, we zijn allemaal mensen, ook ik.  Dus wanneer mijn grenzen weer door haar fiks werden opgezocht en zelfs werden overschreden, tja dan gebeurde dat wel eens. Gelukkig was het verder een lief kind en is alles helemaal goed gekomen met haar (en met mij).

Niemand is perfect en ik ga er van uit dat de meerderheid van de ouders hun stinkende best doen om een goede opvoeder te zijn. Dat dit niet altijd makkelijk is, dat spreekt voor zich zelf. Dat je van schrik of frustratie wel eens een licht tikje op de billen uitdeelt is niet goed, zeker niet, maar ook niet het einde van de wereld. Maar willens en wetens een kind een pak slaag geven? Ik kan daar geen excuus voor bedenken of vinden, wil ik ook niet.

Laatst had mijn eigen kleindochter een vette drift bui omdat zij iets wilde hebben in een winkel en het niet kreeg. Het begon vrij rustig met wat zeuren en ontaarde in een op de grond gaan liggen en onbedaarlijk haar strotje open te zetten. Heel naar, voor haar zelf, maar ook voor mij als oma en voor haar moeder, maar zeker ook voor de andere aanwezigen in de winkel, Ik kreeg haar op dat moment niet rustig en opeens kwam mijn schoondochter aanbenen, ik had de verwachting dat zij haar heel boos op zou tillen en mee de winkel uit zou nemen. In plaats daarvan, bleef zij heel rustig, ging op haar hurken zitten bij Lisa, sprak haar heel rustig toe en zette haar ondertussen op haar voetjes. Ze liet haar kalm maar duidelijk weten dat dit niet lief was en dat ze er niets mee zou bereiken. Tot mijn grote verbazing zag ik Lisa  nog zwaar na snikkend haar moeder een kusje geven en hoorde haar sorry zeggen. Fantastisch! Wat was ik trots op beiden, menig ander had uit zijn slof geschoten bij dit gedrag, wat ook begrijpelijk had geweest, want het was best heel heftig. Ook ik kreeg een lieve “Sorry, Oma Yia Yia” van haar. Daarna ging Lisa verder keurig mee naar de kassa en vervolgens de winkel uit, met lege handjes.

Toen we buiten liepen, was ze weer super lief en kreeg ook ik een dikke zoen van haar. Omdat ze inmiddels weer lief was, heb ik een half uurtje later een heerlijk kinder ijsje voor haar gekocht en o ja, ook voor haar mamma was er een lekker ijsje en we hadden het weer reuze gezellig samen! Niet als beloning voor haar “slechte gedrag” maar wel als beloning dat ze lief en gezellig was en goed luisterde! Het grappige is wel, dat zij laatst weer een ijsje wilde en omdat het te dicht op het avond eten was, zei ik nee. Daarop was haar reactie:  “Maar Lisa is lief geweest!”. Hahaha, heerlijk toch? Ik heb haar rustig uitgelegd dat dit inderdaad zo was, maar dat we bijna gingen eten, maar dat ze na het eten, wanneer ze goed had gegeten, wel een ijsje zou krijgen. Even begon ze te sputteren en daarop zei ik: “O.k. Dan geen ijsje na het eten”. Ze keek mij aan, zag dat ik het meende en zei””Wel Oma Yia Yia, wel na het eten!” Discussie klaar, goed gegeten en dus wel een ijsje na het eten en beiden tevreden!Het is nu echt niet zo dat zij constant om een ijsje vraagt wanneer ze lief is geweest en als ze er wel om vraagt en ik zeg haar: “Dit keer niet”, sputtert ze even, maar dat is maar heel even en accepteert ze het. Kwestie van consequent zijn en grenzen leggen.

Zoals ik al eerder in mijn blog zei, ik heb bij mijn zoektocht voor dit blog, op het internet foto’s en verhalen gevonden, die ik liever niet had gelezen of gezien. Zo verdrietig allemaal en ik ben zo een persoon die dit projecteert op mijn eigen kleinkinderen en dat is helemaal onverdraaglijk. Maar ieder kind zou de pijn en angst bespaard moeten blijven, ongeacht hun eigen gedrag. Ieder kind heeft recht op liefde en veiligheid. Er is heel wat leed onder kinderen, dat is altijd zo geweest en zal vrees ik ook altijd wel zo blijven. Hoe het met die oma en haar kleinzoon nou in elkaar stak? Geen idee, maar ik hoop dat wanneer die agent het inderdaad goed heeft gezien, het drie jarig jongetje met de aanhouding van zijn oma, verder een hoop leed bespaard is gebleven. 

Hits: 865