Tja maandag was het dan zover, we gingen Lisa eindelijk een keer met de echte zee laten kennis maken. En wat is er nou leuker voor een driejarige om samen met je mamma, oma en overgrootmoeder (Omi) op de trein te stappen en voor het eerst in je leven naar de zee te gaan? Het werd heel mooi weer, dus gaan met die banaan,

Als kind was ik al stapelgek op het strand, ik kwam vroeger regelmatig in Bakkum, daar hadden goede kennissen (die ik opa en oma noemde) een tenthuisje en ik vond het daar geweldig! Heerlijk struinen door de duinen, dat kon toen nog overal. Opa en oma hadden een echte bolderkar en daar zat ik graag in. Een kussentje en een dekentje en ik zat daar in als een prinsesje. Ik moest ook steevast van opa een klein zakje zout meenemen. Opa had mij wijsgemaakt dat wanneer ik konijnenkeutels zag en die zag ik natuurlijk heel veel, hij het spoor zou volgen en wanneer we het poepende konijn zouden zien, dan hoefde ik alleen maar een beetje zout op zijn staartje te gooien en dan bleef hij zitten en kon ik hem zo meenemen. Nou daar was ik altijd goed zoet mee hoor, keutels genoeg, dat poepende konijn hebben we nooit gevonden, maar dat zakje zout ging altijd mee naar de duinen.

Jaren later toen ik 20 was, kreeg ik een woning in Almere haven en opa (oma leefde toen helaas al niet meer) kwam op bezoek om te kijken naar mijn huis. Hij had een levens groot wit beeld van een konijn bij zich en daarop had hij een zakje zout geplakt. Ik keek hem lachend aan en herinnerde mij meteen weer de zoektochten naar het poepende konijn. Opa lachte terug en zei: “Ik dacht, ik heb die meid al die jaren in de maling genomen met dat verhaal over dat zakje zout en het poepende konijn, ze heeft altijd zo haar best gedaan om dat konijn te vangen. Nu moet ik haar wel een konijn geven!”. Ik keek hem aan en zei toen; ‘oooow, wat gemeen, natuurlijk kan dat niet, een beetje zout op een konijnen staart gooien. Want een konijn blijft nooit stilzitten en wanneer hij dat wel zou doen, zout of niet, dan zou je hem altijd kunnen pakken!”. Samen schaterden we het uit toen we terug dachten aan hoe serieus ik het had genomen als kind. Een paar jaar later was ook opa er niet meer, maar nog altijd als ik de duinen zie, denk ik hier aan. Zover één van mijn zoute herinneringen aan strand, zee, duinen en Bakkum.  Met mijn ouders kwam ik ook op het strand van Texel en weer werd ik lekker voor getrokken door mijn vader. Ik ben een echt strand en duinen mens, van jongs af aan al blijkt. Het liefst zou ik een strandhuisje willen hebben en ook met Lisa samen daar heel wat tijd door willen brengen, maar goed ik wil zo veel……

Maar maandag gingen we dus naar het strand in Zandvoort met Lisa, mijn lieve 3 jarige kleindochter en ik hoop dat zij net zo zal houden van het strand en de zee als ik doe. Lisa was heel vrolijk en opgewonden, want eindelijk ging ze samen met ons met de trein en naar het strand. Natuurlijk hebben we hier vlak achter mijn huis ook een strandje aan het Gooimeer, daar zijn we uiteraard wel eens met haar geweest en dat vond ze wel leuk, maar was niet echt enthousiast. Maar dat heb ik zelf ook, er gaat immers niets boven het echte strand met een echte zee! Dus ik was benieuwd hoe ze er op zou reageren, haar stemming was al goed, dus het was even afwachten.

De reis heen verliep voorspoedig en de stemming van ons alle vier was perfect! We hadden er allemaal zo een zin in! Eerst met de bus naar Amsterdam, Amstelstation en dan verder treinen. Op het Amstelstation stond een mooie witte piano, met daarop de tekst “Bespeel mij”, dat kon Omi niet laten, dus zij zette Lisa er achter en die vond het prachtig. Toen snel de trein naar Centraal Adam en vervolgens de trein naar de kust. We arriveerden in Zandvoort en het was maar een klein stukje lopen naar het strand toe. Ik kon de zee al ruiken en voel mij dan altijd prettig. Daar was het strand en de zee! Lisa keek haar ogen uit en zei: “Wat een grote water!” ze werd er nog vrolijker van. We besloten lekker strandstoelen en een windschermpje voor de schaduw te huren en vonden deze dicht bij een paviljoen en een kleine speeltuin. Mooi uitzicht op het strand en de zee, dus een prima stek! Wat verder van het water af dan wat ik normaal prefereer, maar omdat ik de dag er voor al met mijn partner op een ander strand was geweest, wist ik dat het zee water toch veel te koud zou zijn om er in te gaan. Dus dan maar dichter bij de speeltuin.

Lisa wilde wel graag even naar het water toe, ze was wel heel nieuwsgierig er naar. Dus besloot ik alles waar zeewater in kon, mee te nemen, nadat ik eerst bij onze stoelen een kleine kuil had gegraven. Het zeewater zou ik daar dan ingooien, zodat ze lekker met zandprut kon gaan spelen. We liepen met zijn tweetjes het hele stuk naar het water toe. Er stond wel niet veel wind maar toch was er natuurlijk wel een beetje golfslag. Een beetje bruine drabberige golfslag die er absoluut niet aantrekkelijk uit zag, dat vond ik ook. Zodra Lisa een beetje van de ijskoude nattigheid onder haar blote voetjes voelde, trok zij al een klein beetje terug en keek mij aan. Ik deed heel vrolijk er over en zei tegen haar dat we de emmertjes zouden gaan vullen met water. Net op dat moment kwam er een aardige golf met het bruine drab op ons af, rolde over onze voeten, zij schrok, deinsde achteruit, verstopte zich achter mij, terwijl ze gelijktijdig mijn bikini broekje vast pakte en dit een eindje naar beneden trok. Hiervan zijn (zover ik weet) gelukkig  geen foto’s.

Daar stond ik dan, met mijn spaarpot open en bloot en een geschrokken kleinkind hangend aan mijn broekje. Ik had mijn handen vol met de emmertjes en het gietertje en net een emmertje gevuld met het bruine zeewater. Ik moest als eerste mijn broekje ophalen en gaf Lisa het gevulde emmertje. Ze keek er naar, gooide het leeg en rende vervolgens heel hard met het lege emmertje terug naar waar wij vandaan gekomen waren. Daar stond ik dan, ik riep haar, maar ze rende door en ze riep terug: ” niet in mijn emmertje!!!!’.

De rest heb ik alsnog gevuld, terwijl ik in het ijskoude water stond en ben ook met een gevuld emmertje en gietertje terug gelopen. Daar zag ik mijn moeder en schoondochter breed lachend, samen met Lisa, heerlijk op de strandstoelen zitten wachten op mijn terug komst. Ze hadden op een afstand alles gezien en vreselijk moeten lachen. Oma in de bocht!

O.k. dat was dus geen succes!

Het water in de kuil wel, want wat heeft ze heerlijk zitten kliederen. Ook het speeltuintje was super voor haar, daar heeft ze andere kinderen ontmoet en we zagen haar echt genieten.

Na bij de strand tent even lekker in de schaduw nog wat gegeten en gedronken te hebben, ging ze weer heerlijk spelen in ons gezichtsveld. Wij pakten nog een klein uurtje op de strandstoelen, zonder onze blikken van haar af te halen. En af en toe kwam Lisa zelf even lekker in de schaduw liggen bij ons, om vervolgens weer energiek te gaan spelen.

Al met al, hebben we een heerlijke dag gehad. Maar toen moesten we nog terug met de trein en de bus. Dat was wel een ander verhaal.

Gelukkig hadden we de buggy bij ons en dat was maar goed ook, want zodra Lisa daar in ging zitten, viel zij in een hele diepe slaap. Dit betekende echter wel, dat we haar bij iedere trap en instap, met wagen en al moesten optillen. Maar goed, heel af en toe werd er een helpende hand toe gestoken door iemand van het zogenaamde sterke geslacht, dus dat scheelde.

Het perron op Zandvoort liep zo rond 4 uur helemaal vol met verhitte en vermoeide strandgangers en toen de trein arriveerde stroomde deze dan ook helemaal vol. De hitte in de trein was heel onaangenaam en er moesten veel mensen en kinderen staan, met al hun tassen vol met strand spullen. Moe, bezweet en onder het zand.

We kwamen eindelijk aan in Amsterdam en waren blij dat we er uit konden. Lisa sliep door alles heen. We stapten in een trein naar het Amstelstation met de bedoeling daar de bus te pakken die ons naar Almere Haven zou brengen.

Ook die trein was afgeladen en het stuk waar we de buggy kwijt konden, was ook al aardig vol. Er was ook een Engels talige vreemde meneer met zijn grote hond, deze meneer was zijn hond aan het voeren in een hoekje van die ruimte. Rauwe gehakt en hondenvoer, mixte hij met zijn blote handen in een bakje. Het zag er niet fris uit. De lucht die daar van af kwam was misselijkmakend, maar de hond at het gelukkig vrij snel op, dus de geur werd al ietsje minder. Naast mij op het trappetje zat een meisje van ellende in haar papieren zak van Primark te ademen, omdat ze de stank te erg vond. Opeens vroeg de man van de hond aan haar in het engels, of ze probeerde zelfmoord te plegen met een papieren zak. Het meisje wist niks te zeggen en ik keek wijs de andere kant op. We zaten te dicht op elkaar en ik had geen zin om mij er mee te bemoeien. Opeens kwam het gerucht dat er geen machinist was. Iedereen werd onrustig daar van en wij ook. want straks moesten we Lisa er weer uit tillen en wie weet waar heen gaan lopen, met het het risico dat we ook onze bus aansluiting zouden gaan missen pffffffffff. En ja hoor, er werd omgeroepen dat er geen machinist was en dat we naar een ander perron moesten. Potverdorie!!!! Dus huppa, Lisa met wagen en al er weer uit, alle tassen verzamelen en met de meute mee snel weer een andere trein in.

Gelukkig kwamen we toen snel aan op het perron van het Amstelstation en kregen we na een treinreis met wat hobbels, weer wat “frisse” lucht. De bus stond er, dus huppa snel er in. We hadden op de heenweg een veel te hard werkende airco in de bus gehad, waardoor we het zelfs koud hadden gehad, maar nu hoopten we dat dit weer zo zou zijn.  We verlangden er zelfs naar. We zochten onze plekjes en gingen verspreid zitten voor een ritje van ongeveer 40  a 45 minuten. De bus liep aardig vol en ging rijden. Al snel, liep het zweet van mijn voorhoofd en ik begon met mijn eerste papieren zakdoekje te deppen, dat werden er vijf in het totaal en allemaal doorweekt toen we aankwamen. Naast mij zat een man tegen mijn dij aangeplakt, met koptelefoon op en jas aan. Van hem kreeg ik het nog warmer en niet omdat hij zo aantrekkelijk was. Omdat de zon het grootste gedeelte van de rit door het glas op mij scheen, smolt ik en ik dacht dat het aan mij lag. Tot de eerste passagiers wanhopig en boos begonnen te roepen naar de bus chauffeur dat de airco aan moest. De chauffeur wist dat de airco niet werkte en had dit al doorgegeven zei hij. Dus dat bleef zweten, maar ook voor hem. Als ik echt peentjes had gezweten , dan hadden we voor een jaar genoeg gehad om hutspot te maken.

Het lag dus niet aan mij, meerdere mensen hadden het te warm en benauwd. Even overwoog ik de bus te verlaten zodra dit kon, maar we zaten alle drie ergens anders en de buggy en de tassen stonden op 1 punt bij Lisa en mijn schoondochter. Omdat allemaal snel weer bij elkaar te rapen en de bus uit te schieten, was me te veel werk, dus bleef ik zwetend en puffend zitten tot we eindelijk, na er in het totaal ruim  2 uur en 25 minuten er over te hebben gedaan, in Almere Haven aankwamen.

Gelukkig, de douche was dichtbij nu!!!! Het was leuk, maar wel een vermoeiende en hele onderneming. Niet iets wat we snel weer op deze manier zullen doen, maar we hadden het toch niet willen missen!

Maar het strand, de zee en de sfeer er om heen, zullen mij altijd blijven trekken en ik hoop Lisa straks ook!Laten we hopen dat we samen nog veel mooie “zoute” herinneringen mogen maken!

Hits: 216