Eindelijk weer eens afgesproken met Grace oftewel bij jullie inmiddels bekend als Gracy Granny. We hebben het allebei heel druk gehad en daardoor behoorlijk lang niet met elkaar afgesproken. Maar nu was het dan weer eens zo ver. Daar kwam zij aan, een opvallende verschijning met een stralende glimlach. Nadat we elkaar hartelijk hadden begroet, streken we neer op een terras met een heerlijk wijntje en keken elkaar eerst eens goed aan. “Hoe gaat het met je?” vroeg ik en ze haalde diep adem en stak van wal: “ja, goed wel, maar ik heb de laatste tijd steeds meer het besef dat ik ouder word”. Verbaasd keek ik haar aan, dit was niet echt een opmerking voor haar…….

Ze nam een flinke slok, stak haar sigaretje aan en ik deed met haar mee. “Vertel, wat is er loos?” vroeg ik haar. Ze speelde een beetje met haar wijnglas en zei: “Nou weet ik best wel dat we blij moeten zijn dat we ouder mogen worden, maar ik ben er de laatste tijd wel wat meer mee geconfronteerd dat dit toch niet altijd zo makkelijk is. Lichamelijk merk je toch dat er zaken zijn die onomkeerbaar veranderen, zoals je huid, die steeds meer gaat rimpelen en slapper gaat worden, maar ook de rest van je figuur lijkt wel een eigen leven te willen gaan leiden. Of er zit opeens een rare enkele lange dikke haar op je kin of zo. Soms lijken die dingen wel opeens in één nacht te gebeuren. Dat zelfde met mijn tanden, mijn hele leven heel trouw naar de tandarts geweest, hooguit een keer een gaatje of een probleempje met een verstand kies en opeens zijn er behoorlijke problemen met mijn tandvlees. Dat gezegde van: ‘wanneer je ouder gaat worden dan zakt alles, behalve je tandvlees, dat trekt op’, dat gezegde klopt helaas dus. Daar heb ik nu dus ook last van, ook mijn voeten geven voor het eerst problemen, er komen bulten waar ze nooit hebben gezeten en geen idee wat je er aan kunt doen, behalve iets makkelijkere schoenen kopen en verder net te doen of het niet zo is. Daarbij, alle gezicht maskers ten spijt, kwamen  er opeens pigmentvlakken daar waar ik ze nooit eerder heb gezien en toen ik dat een keer tegen de dokter zei, kreeg ik als antwoord dat het een soort van ‘ouderdom vlekken’ zijn. Schrok mij kapot toen hij dat zei, want ik wist niet eens dat het bestond. Dus heb ik de eerste de beste hoogbejaarde die ik tegenkwam eens goed bekeken en verrek , ja hoor, die had dat ook en sommige hoog bejaarden hadden er best veel. Ik ben er van geschrokken en vind het best confronterend”.

Eigenlijk moest ik een beetje lachen om haar opsomming, ik dacht dat er iets heel ernstigs aan de hand was. Maar toen ik haar aankeek, zag ik dat zij zich zelf en haar opsomming van ongemakjes wel heel erg serieus nam. En eerlijk gezegd, herkende ik er ook alles van, maar ik zit er zelf niet zo heel erg mee. Op mijn tandvlees na dan, want dat is inderdaad een vervelend en pijnlijk probleem. Ik besloot haar daarom niet te vertellen, dat ik dat ook allemaal herken, maar in plaats daarvan vroeg ik haar of dat alles was. En dat bleek dus inderdaad niet zo te zijn. Ze schoof wat heen en weer, leegde haar wijnglas en bestelde voor ons beiden een nieuwe. Als we in dit tempo in de zon met de wijntjes door zouden gaan, dan kon het wel eens een korte middag gaan worden. Ik besloot er daarom een flesje water met twee glazen bij te bestellen voor de zekerheid. De zon brandde behoorlijk en ik vroeg haar of ze in de schaduw wilden gaan zitten. Dat vond zij een goed plan (beter voor de huid zei ze) en we verhuisden naar een plekje op een lounge set in de schaduw. We nestelden ons in de diepe banken en na wat kussens achter onze rug geduwd te hebben, stak zij weer van wal.

“Weet je wat het is?” vroeg ze en voor ik daar antwoord op kon geven ging ze al weer verder. “Ik heb nog nooit eerder het gevoel gehad dat anderen mij als een oude vrouw zagen, ik zie mij zelf namelijk helemaal niet zo, ondanks alles wat ik net genoemd heb. Ik was altijd erg tevreden met mij zelf en vond dat ik er niet oud uit zag. Totdat ik in de tram stapte vorige week en er heel veel schooljeugd in zat, kinderen van een jaar of 14 a 15. Er was geen enkel plekje vrij om te gaan zitten, maar ik hoefde maar een paar haltes, dus had daar geen enkel probleem mee. Totdat opeens één van de meisjes die ook stond, tegen haar vriendin zei: “Wanneer jouw oma in de tram zou stappen, zou je haar dan ook laten staan?”, ik schrok mij rot. Het was super lief bedoeld natuurlijk, maar ik keek eerst even om mij heen of er een oude vrouw na mij was ingestapt. Dit was niet zo, dus ze bedoelde mij. Het meisje wat zij had aangesproken, reageerde fel: “Mijn oma leeft niet meer hoor’ en daarop ontstond er meteen een discussie tussen de jongeren. Een ander meisje stond meteen op en sprak de woorden: “Ik heb geleerd, dat je respect moet hebben voor oudere mensen en ook moet opstaan voor ouderen, mevrouw u mag hier wel zitten!”. Tja, wat moest ik doen? Ik voelde mij zo ongemakkelijk, maar waardeerde het respect van het meisje wel. Het enige wat ik wist uit te brengen was dat ik er al uit moest en bedankte haar en ben 2 haltes te vroeg uitgestapt van schrik. Vervolgens ben ik op de volgende tram gestapt, maar het voorvalletje speelde wel door mijn hoofd.

Vervolgens ga ik wat boodschappen doen en sluit mij aan in de rij bij de kassa. Een jonge vrouw staat voor mij en keert zich naar mij toe. “Gaat u maar even eerst hoor mevrouw, ik heb nog jonge benen” daarbij toverde zij een allerliefste glimlach op haar gladde gezicht. Ik was perplex, maar stamelde nog net een vriendelijk ‘dank je wel’ en rekende snel mijn boodschappen af. Ik liep met deze twee voorvalletjes in mijn gedachten door de winkelstraat richting huis en af en toe probeerde ik stiekem een glimp van mij zelf in de winkelruiten op te vangen. In mijn hoofd spookte de dingen die vandaag gezegd zijn en eenmaal thuis aangekomen, heb ik mijzelf eens goed in de spiegel bekeken. Tja, ik zie mezelf niet als oud, maar anderen dus duidelijk wel.

Mijn dochter kwam even later gezellig even iets drinken en ik vertelde haar wat er was voor gevallen. Nadat zij mij heel serieus had aangehoord, gaf ze als commentaar dat zij mij echt niet zag als een oude vrouw, maar als een mooie vrouw en dat ze hoopte dat wanneer zij mijn leeftijd bereikt zou hebben, ze er net zo goed zou uitzien. Lief, heel lief, maar ja zij is bevooroordeeld, zij is mijn dochter. Daarbij gaf ze als opmerking nog even mee, dat de eerste keer dat een piepjonge winkelbediende een keer mevrouw tegen haar had gezegd en dat ze zich opeens met haar toen 25 jaar een hele oude vrouw had gevoeld, dus best wel begreep wat ik bedoelde, maar mij daar niets van moest aantrekken”.

Eindelijk valt ze even stil en neemt in gedachten een slokje en een sigaretje. Ik ga wat rechter op zitten en vertel haar dat ik haar heel goed begrijp, zeker nadat op één dag, twee keer een toespeling op het ouder worden/zijn is gemaakt. Naast ons gaan twee vrouwen zitten, ik schat ze op een jaar of dertig. Ze zuchten, puffen en steunen terwijl ze zich laten ploffen op de diepe banken. Grazy Granny en ik zwijgen, ieder in onze eigen gedachten. Ondertussen luisteren we min of meer onbewust naar de twee dames van rond de dertig, deze klagen over zere voeten en pijnlijke ruggen van het shoppen.  Met een beetje zure hoofden zeggen ze tegen elkaar“Vanavond ga ik er vroeg in” zegt de ene “ja ik ook, ben kapot, we hebben zeker al ruim twee uurtjes gelopen, ik merk echt dat ik wat ouder word”. Op dat moment kijken Grazy Granny en ik elkaar aan en schieten vreselijk in de lach.

Ik hoef niet eens meer te reageren verder op haar verhaal. Want ze veert op, lacht stralend, heft haar glas naar mij en zegt: “ach ja, oud……wat is nou oud? “.

We hebben nog heerlijk gezeten en over van alles en nog wat zitten praten (daarover later weer meer). Nadat we afscheid hadden genomen, keek ik haar nog even na en daar liep een krachtige mooie vrouw. Ze had haar uitstraling weer helemaal terug.

Oud? Welnee, je bent immers zo oud als je je voelt!

Punt!

Hits: 304