Nog maar amper 12 dagen en dan vertrekken we voor een 3 weken naar ons zo geliefde Kreta, heerlijk, we hebben er echt zin in. Afspraak met de kapper, nagel styliste, nieuwe zomerkleding gekocht, alle voorbereidingen zijn getroffen. Ik voel mij een echte bofkont, maar waarom krijg ik nou dan toch zo een wee gevoel in mijn buik?
Morgen haal ik Lisa op voor weer gezellig een middag, nachtje en een dagje, samen gehaktballen maken, genieten van haar niet stilstaande kwebbel, haar zingen, haar spelen in een badje, genieten van alles eigenlijk. Van de week ga ik weer een middagje naar mijn dochter om te genieten van 2 maanden oude Stijn, genieten van zijn lachje en de grote ogen die hij opzet, wanneer ik met mijn hoofd boven hem hang. De ogen die ik ook altijd opzet en hij nu al imiteert. Je ziet hem per dag groeien en ontwikkelen. Ik zuig het allemaal in mij op, parkeer het in mijn hoofd en hart en opeens besef ik het……drie weken zonder die twee? Zeker bij Stijn is dat een heel verschil, hij is dan bijna een maand ouder en dat is op die leeftijd veel.
Natuurlijk moet ik blij zijn dat ik op vakantie kan gaan en zeker zo lang, maar ik wil die twee, die ik nu minimaal 1 a 2 keer per week zie, niet missen. Ze zijn zo een belangrijke factor in mijn leven geworden en ik plan alles om hun heen als dat maar even mogelijk is. Overdreven? Tja, voor sommige waarschijnlijk wel, maar voor mij absoluut niet. Ik geniet zo van die kids, die zijn voor mij super belangrijk en maken “moeilijke” momenten draaglijker. Ik was altijd een moederkloek en nu besef ik dat ik een omakloek ben geworden. Ook de wetenschap dat Lisa vorig jaar tijdens onze vakantie, naar elke vliegtuig wat overvloog, zwaaide en riep: “dag oma Yia Yia en opa Jan!’ hakt er wel even in. Schattig natuurlijk, maar wel een teken dat zij er mee bezig was.
Wanneer ik ergens ben, dan denk ik al snel, ooow dat zou Lisa leuk gevonden hebben. Wanneer ik winkel voor mijzelf, sta ik opeens op de kinderafdeling en zie alleen maar leuke dingen voor Stijn of Lisa. Als ik niet uitkijk, koop ik dan meer voor hun dan voor mijzelf. Dat had ik vroeger met mijn kinderen ook al, maar nu is het nog veel erger. Zelfs als ik op Kreta heerlijk op vakantie ben en ik zie een klein meisje van de leeftijd van Lisa, dan krijg ik een steek door mijn hart en wens dan dat ze daar zou zijn. Ook zij zou genieten van de zee en het strand, lekker op mijn ligstoel een ijsje zou eten etc. etc. Dat zijn momenten gelukkig, want daarom heen is deze vakantie in mijn ogen totaal niet geschikt voor drie jarige meisjes, laat staan voor een twee maanden oude baby. Want opa en oma houden van het nachtleven en vullen hun vakantie dagen heel graag met “grote mensen” dingen. Onze bestemming vinden wij dan ook bij uitstek niet geschikt voor kinderen en daar hebben wij deze, hoe gek het ook klinkt, juist op gekozen.
Twee weken terug, vertelde ik Lisa dat opa en oma weer op vakantie zouden gaan. Ze keek mij aan en zei resoluut: “Lisa gaat mee!”. Bam, die kwam binnen! Ze wist mij precies daar te raken, waar mijn omakloek gevoel compleet op tilt zou slaan. Liefdevol vertelde ik haar dat dit nu helaas niet kon, maar dat we wel samen naar het echte strand en de zee zouden gaan. Wij wonen aan het Gooimeer met strandjes en daar was ze wel eens geweest, maar de grote zee, welke zij wel eens had gezien wanneer we belden met beeld, die had zij zelf nog nooit gezien. Dus dat hebben we toen ook gedaan, mijn moeder, schoondochter en ik zijn op een warme maandag met haar op de trein gestapt en naar Zandvoort gegaan. Een hele onderneming, maar het was een geslaagde dag en Lisa genoot. Toen zij de zee voor het allereerst zag, keek ze vol verbazing en zei: “Wat een grote water!”. Heerlijk! We genoten van haar genieten!
Mijn zoon en schoondochter zijn helaas nu niet in de positie om samen met haar op vakantie te gaan, zoals opa en oma nu gaan doen. Dat komt heus wel een keer, alleen nu kan dat even niet. Wat wel weer maakt, dat ik mij een klein beetje schuldig voel. Ten onrechte, ik weet het, maar toch!
Vorige week maakte zij hem helemaal mooi! Ik kocht iets voor de vakantie en zei tegen haar dat oma dit mee wilde nemen op vakantie. Ze keek mij weer net zo resoluut aan als de vorige keer en zei: “Oma Yia Yia en opa Jan mogen niet op vakantie!”. Punt!
Ze ging weer verder spelen en ik vroeg mij af, wat er in haar hoofd omging. Ze ziet mij best vaak en we zijn heel graag met elkaar, het moet voor haar ook raar zijn om mij drie weken niet te zien. Gelukkig hebben kinderen niet zo een goed tijdbesef en zijn snel afgeleid, maar toch….Of gedraag ik mij nu echt als een omakloek?
Kleine Stijn heeft helemaal geen besef nog gelukkig. En ik zal mijn dochter op het hart drukken, regelmatig een filmpje of een foto te sturen. Met Lisa ga ik dan weer Skypen en via whats app met beeld in contact. Voel mij dan daarna steevast eerst heel happy dat ik haar gezien en gesproken heb en daarna krijg ik weer een wee gevoel in mijn buik. Ik weet dat nu al, maar dat ebt wel weer weg. Maar ik mag niet klagen, er zijn grootouders die hun kleinkinderen veel minder vaak zien of spreken en in het ergste geval helemaal nooit. Dat weet ik heus wel. Er zijn opa’s en oma’s die helemaal niet op vakantie gaan om welke reden dan ook, terwijl ze dat wel zouden willen. Ik weet dat heus wel hoor, maar ik ervaar dit nu eenmaal zo en dat zal wel komen omdat ik een omakloek ben of zo.
Groot voordeel van dit is wel, dat als is de vakantie nog zo leuk en fijn, wanneer deze voorbij is dan telt maar één ding…….zo snel mogelijk de kleinkinderen weer zien!!!!
Hits: 205