Van de week zag ik zo een spreuk voorbij komen dat het niet uitmaakt wat mama zegt want bij oma mag het toch wel. Grappig, maar in mijn geval zeker niet waar. De regels die door pappa en mamma worden gehanteerd met de kleintjes, leef ik wel na. Misschien een enkele keer ietsje soepeler toe gepast, dat zou kunnen, maar bij mij mogen ze echt ook niet alles. Ik verwen ze graag, maar heb een hekel aan verwende kinderen, dus ik kijk wel uit…..

Toen mijn eigen kinderen klein waren, had ik ook de verwachting dat bij het oppassen, onze regels door de oma’s en opa’s gehanteerd zouden worden. Ietsje soepeler was o,k,, maar helemaal negeren wat wij wel en niet goed vonden, had toch wel tot een probleem onderling kunnen leiden. Had ik absoluut niet kunnen waarderen ook. Gebeurde ook niet. Dus waarom zou ik dit dan nu zelf wel doen? Natuurlijk proberen de kids dingen uit bij oma en opa, waarvan ze weten dat dit bij pappa en mamma absoluut niet zal lukken. Dat is heel logisch, ze zoeken ook bij opa en oma de grenzen op, dat hoort er nu eenmaal bij. Maar om dan te stellen dat er bij oma en opa geen grenzen of regels zijn, dat gaat mij echt te ver en lijkt mij ook niet goed voor de kinderen. Pappa en mamma zullen daar ook niet blij mee zijn, want die moeten de kinderen na het bezoek aan opa en oma dan weer in het gareel zien te krijgen.

Ik heb mijn kleinkinderen ook altijd laten weten, dat ook bij mij bepaalde dingen absoluut niet mogen. Ik heb bijvoorbeeld (net als bij mijn eigen kinderen) nooit iets weg hoeven te zetten, bepaalde zaken mochten ze gewoon niet aankomen, was geen speelgoed, dus punt! Dat ze dit wel probeerden, spreekt voor zich, maar ik heb er nooit moeite mee gehad ze dan (soms eindeloos) te corrigeren en/of af te leiden met iets waar ze wel aan mochten komen. Het vergde soms wat energie, maar loonde uiteindelijk wel. Alles kon blijven staan en je kon ook overal op visite komen, zonder bang te hoeven te zijn dat de huisraad gesloopt zou worden. Dit heb ik helaas wel eens anders gezien, juist mede omdat van opa en oma alles mocht, was dit niet meer terug te draaien wanneer ze elders kwamen. Nou gezellig is anders kan ik vertellen! Uiteraard liet ook ik geen aanstekers of schilmesjes slingeren, sommige zaken berg je nu eenmaal goed op, maar de normale zaken die op een tafel staan, die moesten ze met rust laten. Het enige waar even mee gespeeld mocht worden waren de onderzetters en dan nog alleen bij de tafel. Nou dat hadden ze snel door hoor, de onderzetters waren favoriet en zijn nooit zoek geweest.

Natuurlijk vinden ze het ondanks de regels bij opa en oma, toch nog steeds leuk om bij je te komen hoor! Kinderen hebben juist grenzen en duidelijkheid nodig. Wanneer je wel een keertje een beetje bozig moet laten weten dat je iets niet leuk vindt of wilt hebben, is dat echt niet zielig hoor. Wanneer je het daarna duidelijk uitlegt, is er helemaal niks aan de hand en vaak is op een gegeven moment een simpel nee of een blik dan al genoeg. Een complimentje geven wanneer ze iets doen wat je wel fijn vindt of simpelweg gewoon lief zijn, werkt dan nog meer,

En eerlijk is eerlijk, opa en oma hebben veel meer geduld en tijd voor ze dan hun drukke ouders hebben of zouden willen hebben. Dus wij hebben quality time samen waarin we knutselen, spelen of voorlezen en geloof me dat is velen malen leuker voor ze dan dat je constant de rotzooi die ze maken (omdat ze bijna niet of nooit gecorrigeerd worden) moet gaan opruimen. Wanneer hier gespeeld is met iets en het volgende gaat gepakt worden, dan moet dat eerste speelgoed eerst op zijn minst even aan de kant, maar het liefst terug op zijn plaats. Hink stap sprong door alles wat op de grond is gegooid, puur om het neer te gooien, daar begin ik echt niet aan. Het hoeft niet spic en span te zijn, maar alles te voorschijn trekken en neer deponeren dat hoeft ook niet.

Wanneer het bedtijd is, dan moet eerst alles opgeruimd worden, ondertussen vul ik dan het bad, ga er gezellig bij zitten, spelen met het water of gewoon lekker naar haar luisteren (dat kwekkie staat namelijk nooit stil) en dan poetsen we samen onze tanden (ja wel oma moet dan ook haar tanden poetsen) en proberen wie het verst in de wasbak het water kan uitspugen, schaterbuien tot gevolg, Daarna is de dag om en dan even lekker in een opgeruimde kinderkamer nog rustig praten, voorlezen en/of zingen en iedereen is blij en gelukkig. met als gevolg dat Lisa meteen heerlijk in slaap valt. Ik ben dan wel oma Yia Yia, maar hanteer wanneer nodig gerust een Nee, Nee!

Verwen ik ze dan helemaal niet? Natuurlijk wel, ook ik geef soms net een snoepje of een koekje meer dan mamma of papa zal doen, maar niet zo dat er niet meer gegeten zal worden of de tanden er uit vallen. Ook daar in stel ik grenzen. En ik weet ook wel dat toegeven aan hun vragen vaak makkelijker is dan nee zeggen wanneer nodig, maar zeg dan toch nee en leg uit waarom niet. Bij mij mogen ze ook soms best ietsje later naar bed dan thuis, één keer in de twee weken kan dat best wel. Zoals ik hiervoor al schreef, die tijd benutten we dan samen, heerlijk eerst een uitgebreid bad, dan rustig en gezellig voorlezen en daarna is Lisa in ieder geval altijd meteen tevreden en voldaan in slaap. Dus geen probleem. Het zou wat anders worden wanneer ze hier een paar keer per week zou slapen, of de volgende dag naar school moeten, maar dat is niet het geval.

Wanneer ze bij mij persé iets wil eten en wanneer ze het heeft gekregen, het vervolgens na een piep klein hapje het gewoon niet meer moet, terwijl ze het normaal wel lust, dan krijgt ze bij mij ook niets anders. Probeert ze soms wel, maar ze weet dat ik daar streng in ben. Ik ben wel goed, maar niet gek, geen fiezelefoosjes met oma Yia Yia. Maar wanneer we samen een ijsje gaan eten, dan maken we er meteen ook een klein feestje van, bij de in onze woonplaats wereldberoemde ijssalon, dat dan weer wel!

 Wanneer ze bij mij op de bank wil springen, dan mag dat natuurlijk niet. De bank is om op te zitten, hooguit liggen en verder geen speel toestel. Met een bal in huis? Alleen wanneer ze deze rustig over de vloer rolt, bij de eerste stuiter, gaat hij gewoon hoppa in de kast. Tranen of niet, dat zijn de regels, take it or leave it. En in het begin is dat even doorzetten en velen malen makkelijker om de bal weer te geven, maar uiteindelijk win je er bij, want dat hebben ze het geaccepteerd en nemen het voor lief. Ook zo iets, gillen…..als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan kinderen die gillen, gewoon gillen om het gillen. Dat is bij mij een ‘not done’ dingetje! Ik kan er zelf absoluut niet tegen, maar wil dit ook mijn omgeving niet aandoen. Dus gillen mag van mij dus nooit! Uitkraaien van plezier wel natuurlijk, graag zelfs, wanneer we wel eens aan het dollen zijn met elkaar of even achter elkaar aanzitten, dan schatert ze het uit en dat is prachtig en prima. Maar zodra ze gaat gillen of schreeuwen, dan stopt de pret. Gillen mag ze in de speeltuin wanneer ze van de glijbaan afgaat, of op de kermis in het kleine achtbaantje, dan mag ze haar longen uit haar lijfje gillen bij wijze van spreken. Dat zeg ik haar dan ook: ‘Nu, mag je gillen, gil maar zo hard als je kan!”. En dat doet ze dan ook. Kinderen accepteren regels beter dan dat wij vaak als volwassenen denken.

Maar verder heb ik weinig problemen met regels of het hanteren daarvan moet ik bekennen, behalve dat ik wel een heel zwak puntje heb wat betreft dingen of kleding voor hun kopen. Wanneer ik iets zie, waarvan ik denk dat het ze leuk zal staan of dat ze het leuk zouden vinden om mee te spelen, tja, dan kan ik het vaak niet laten en koop het. Daar hoeven ze voor mij niet jarig voor te zijn en als ik het kan betalen, dan doe ik dat ook graag. Lisa heeft een eigen kamer bij ons en die is helemaal compleet ingericht met van alles en nog wat. Vaak als ik haar iets nieuws geef, is dat ook voor die kamer en zij vindt het heel normaal dat bepaalde dingen die ze gekregen heeft van ons, hier ook blijven. Thuis hebben ze vaak al genoeg speelgoed en op deze manier blijft het ook nieuw voor ze. Ze is dan ook net zo blij met een bellenblaas als met een mooie pop en dat vinden wij ook heel belangrijk. Overal dank je wel voor zeggen, heeft ze ook al goed aangeleerd en zo hoort het ook. Ook iets bewust stukmaken is uit den boze, dan mag er gewoon niet meer gespeeld worden met bepaalde dingen. Per ongeluk kan natuurlijk, dat is iets anders, maar als er hardhandig met speelgoed wordt omgegaan, dan is het over en uit. Dit komt dus bij Lisa in ieder geval gelukkig nooit voor. Zij speelt heerlijk met alles en alles is dan ook nog heel en compleet.

Straks is de kamer niet meer alleen van haar, maar ook van onze kleinzonen Jantje en Stijn, Lisa weet dit en de eerste jongens dingetjes zijn er al, ook die twee knullen zullen er straks genoeg van hun gading vinden. Lisa vindt de “jongens dingen” ook leuk dus het mes snijdt aan twee kanten. De jongens straks spelen met de popen en het keukentje en zij met de auto;s etc. Wij genieten er van hoe er nu al door haar van dit kamertje genoten wordt, dus investeren we er graag in! Of dat nu verwennen is? Ja, waarschijnlijk wel, maar zoals ik al zei: “Niks mis mee om je kleinkinderen te verwennen, zolang het maar geen verwende kleinkinderen worden”. Zolang ze klein zijn vinden de mensen dat nog wel schattig, maar zodra ze wat groter zijn is dat schattige al snel ver te zoeken en vinden mensen ze vervelend worden, want ze luisteren zo slecht. Dus daar pas ik voor en hoop dat mijn kleinkinderen gewoon de leuke en lieve kinderen zullen blijven voor hunzelf en voor een ieder die met ze te maken krijgt.

Dan “verwen” ik ze graag!!!!!

Hits: 298