Nog één keertje…….

Ik kijk naar mijn kleindochter haar voetjes. Ze wil dat ik rose nagellak op haar teentjes doe. 10 kleine teentje van een drie en een half jarige. Ik pak voorzichtig één van haar kleine voetjes in mijn hand. Door de zon gebruinde voetjes met een zacht rose nog eeltloos voetbed. Piep kleine nageltjes wachten maagdelijk op het eerste likje nagellak…….

Ze is zo blij dat oma dit gaat doen en vindt de zacht roze nagellak prachtig, Ze wiebelt heen en weer op haar ongeduldige kontje, wat het lakken natuurlijk bijna onmogelijk maakt. Ik spreek haar toe, dat dit zo niet gaat lukken en dat ze toch echt heel stil moet gaan zitten. Ze doet haar uiterste best om dood stil te blijven zitten. Maar in haar enthousiasme lukt dit toch niet echt zoals ik dat wel zou willen zien. Toch lukt het mij om een dun, super dun laagje op de nageltjes te lakken. Ze kijkt super trots mee hoe ik het laatste allerkleinste nageltje als het ware aan tip. Ik vertel haar dat het klaar is, maar nog niet droog, dus dat ze nog even moet blijven zitten. Ondertussen blaas ik over haar teentjes heen in de hoop dat dit het droog proces versnelt. Ze blaast dapper met mij mee en mijn hart smelt voor dit mooie, lieve wezentje, dit vrouwtje in de dop.

Zal ze ooit ook terug denken aan dit soort momenten? Hoe haar oma ooit haar nageltjes lakte?

Mijn gedachten schieten terug naar mijn eigen dochter en ook bij haar lakte ik met licht rose nagellak wel eens haar nageltjes. Ook met haar zat ik dan net zo als met kleine Lisa nu. Het lijkt zo vreselijk kort geleden, maar is zeker al een jaar of 28 terug. Ik kijk naar haar zachte roze kleine voetjes, naar haar hieltjes en weer schieten mijn gedachten terug naar inmiddels ruim 35 jaar geleden. Toen de pappa van Lisa, mijn zoon dus, nog in mijn buik zat. Ik verbaasde mij er toen over dat ik zijn hieltje beet kon pakken wanneer hij een beentje bewoog in mijn buik. Hij was mijn eerste en ik vond dat toen een hele ervaring, dat hieltje dat bijna dreigde uit mijn buik te komen via mijn huid, het spel wat ik er van maakte om het dan heel voorzichtig proberen beet te pakken. En nu….nu zit ik te kijken naar de hieltjes van zijn dochter, mijn kleindochter en verbaas mij er over dat het met haar vader zo kort geleden lijkt, maar toch al weer ruim 35 jaar terug is.

Gelukkig zijn we in de “herkansing”. Mogen we nog een keertje van alle leeftijden genieten. Want inmiddels hebben we 5 kleinkinderen samen, in allerlei leeftijden en met elke leeftijd komen er herinneringen naar boven aan hun pappa’s en mamma’s en verbazen we ons over het dubbele gevoel er bij. Best al lang geleden, daar zijn we ons bewust van, maar toch lijkt het soms ook nog zo kort geleden. We hebben het er wel eens over dat naarmate je zelf ouder mag worden, de tijd ook steeds sneller lijkt te gaan. Wanneer je hoort dat één van je kinderen in verwachting is dan vliegen die 9 maanden om alsof het niks is, voordat je het weet heb je het kindje in je armen. Terwijl ik het gevoel heb dat toen ik zelf zwanger was, dat best heel lang was. Toen het kleintje eenmaal geboren was, leek het een eeuwigheid te duren voordat het van de nachtvoedingen af was, of zich kruipend over de grond bewoog, eindelijk kon lopen, praten of nog langduriger leek het voor het kind eindelijk het fel begeerde zwem diploma mocht halen. Nu de kleinkinderen in deze ontwikkeling zijn, kan de jongste zich al zelf omdraaien, de op één na jongste probeert te kruipen, de jongste kleindochter houdt al hele wijze gesprekken met je en pakt een onderzettertje voor haar beker, de op één na oudste wil piano les en de oudste gaat naar de middelbare school en heeft interesse voor vriendjes.

Dit alles overdenkend, ben ik mij opeens bewust dat de tijd vliegt. Wanneer iemand vroeger tegen mij zei “geniet er van, want voordat je het weet, zijn ze groot”, dacht ik altijd ‘Tuurlijk, maar zal blij zijn als ze zindelijk zijn’ of zo iets, sommige dingen konden naar mijn gevoel niet snel genoeg gaan. Nu moet ik bekennen: ze hadden gelijk, het gaat opeens allemaal zo snel en ik heb mij daarom dan ook voorgenomen om optimaal te genieten van de kleinkinderen, optimaal, echt optimaal! Soms staar ik alleen maar naar Lisa en absorbeer hoe ze speelt, praat of zingt. Vraagt ze of ik iets met haar wil doen, zoals knutselen of gehaktballen maken, what ever, ik probeer dan echt daar gehoor aan te geven, want ik weet nu heel zeker dat er ooit een dag komt dat ik zal denken………..was ze nog maar één keertje even zo klein dat ik haar voetjes in mijn handen kon nemen om de teentjes met licht roze nagellak te lakken en ze samen met haar droog te blazen…….nog één keertje……

Hits: 321

6 gedachten over “Nog één keertje…….”

  1. Zo herkenbaar jou verhaal, ik paste 12 jaar geleden op mijn kleinzoon, papa en mama werkten, en ik had de oppas van 6.30 tot 14.00 uur, de 2 kleindochters zaten al op school, voordat ik die naar school bracht had ik alle tijd voor de peuter, eerst effe douchen en dan in een grote badlaken mee naar beneden waar hij de Teletubbies ging kijken, eerst effe de luier om, want hij vond de badlaken heerlijk knus, onder het kijken vreef ik over zijn voetjes… ik kon er op wachten ,hij viel in slaap, voorzichtig trok ik zijn kleertjes aan, en bracht hem naar zijn bedje …. tot 12 uur sliep hij door dat gaf mij de tijd om het huis op te ruimen en te stofzuigen en te dwijlen… en dan effe voor 12.uur mijn 2 kleindochters weer van school te halen met hun uit geslapen broer..
    Nu is hij alweer 12 jaar en zijn zussen 19 & 16 jaar.

    1. Hallo Yvonne, dank je wel voor je reactie. Mooie herinneringen toch? Eerst aan hun pappa’s en/of mamma’s en dan in de herkansing met de kleinkinderen! 🙂 En zo zie je de tijd vliegt!

  2. Mooi!!! Ik ben me er nu gelukkig al zo bewust van…. Ik geniet van elk bloemetje dat er geplukt wordt, elk spelletje dat er gespeeld wordt en elke schommelbeurt van de drie kids samen. Maar dat het heeel héél snel gaat dat is een feit!

  3. Wat mooi beschreven, het is echt zo. Ik heb veel gemist van Jill. Gelukkig stuurt Su regelmatig foto’s en filmpjes……
    Tijd kan ik niet inhalen maar ze komt volgende week voor 12 dagen bij ons logeren en wat ga ik daarvan genieten, iedere minuut.

    1. Ja Riekje, ik begrijp helemaal wat je zegt. Maar het is precies zo als je aangeeft, straks heb je gewoon heerlijk 12 dagen quality time met haar. Sommige groot ouders wonen minder ver weg en hebben soms amper of helemaal geen band met hun kleinkinderen. Voor jou (en Maarten) gaat dit super genieten worden en zal een bezoekje aan oma en opa voor Jill altijd een hoogtepunt zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.