Tijdens onze vakantie huren we altijd voor de gehele periode een auto. Dit doen wij omdat wanneer we daar zin in hebben, we ten alle tijden ergens heen kunnen gaan. Vaak doen we een lui dagje strand/zwembad om vervolgens de volgende dag wat te gaan rondrijden. We ontdekken dan altijd mooie plekken, ontmoeten leuke mensen of gaan terug naar plekken die we mooi vinden, bezoeken vrienden in de bergen, heel relaxt en je huid krijgt ook meteen even lekker wat rust. Zo ook deze keer, het is een snik hete dag en we stappen in de auto zetten de airco en de muziek aan en rijden Stalida uit, we rijden langs een vriend die ons staande houdt en vraagt waar we heen gaan. “Ach, we zien het wel” antwoorden wij. Waarop hij vraagt of we navigatie hebben en ja dat hebben wij, waarna hij een dorpje intikt. “Ga daar maar eens heen, naar mijn vriend George, daar verblijf ik altijd in de winter. Hij heeft een klein taveerne wat je herkent aan de natuurlijke parasol van 2 bomen voor de deur. George spreekt geen engels, maar geef hem dit kaartje en noem mijn naam, dan hebben jullie weer een leuke ervaring”. Wat hebben we te verliezen dachten wij en volgen gehoorzaam de navigatie die ons naar de voor ons nog onbekende vriend George zal brengen…..

Geen idee waar het dorpje ligt, we volgen de route van de navigatie en tot onze grote verrassing is de route prachtig en rijden we zelfs langs het meertje wat we al 10 jaar vanaf de hoogte hebben zien liggen en waar van wij ons vaak hebben afgevraagd hoe je daar nu kon komen. Dit voelt goed en we genieten van de overigens prima weg, wat wel eens anders is in de bergen.

De weg leidt ons naar het bewuste dorpje, Aksi, we rijden er langzaam in, gecharmeerd van de Griekse sfeer die er hangt. Opeens zie ik een soort van taveerne en herken de groene parasol van de twee bomen. Er onder staan twee tafeltjes en aan het ene tafeltje zit een groepje mannen.

“Dat zal het zijn” zeg ik. We kijken elkaar aan en besluiten de auto te parkeren en er heen te lopen. We hebben de aandacht van de mannen al gevangen op het moment dat we het dorp in rijden en ze zijn uiteraard stik nieuws gierig waarom we parkeren en hun kant op komen.

Ik vind het een beetje spannend, maar ook wel heel erg leuk. Ietwat uit onze comfort zone tredend lopen we op de taveerne af. Bij de tafel aangekomen vragen we bij gebrek aan kennis van de Griekse taal, in het Engels naar George. Eén van de mannen beheerst het Engels een klein beetje, knikt begrijpend en roept hard naar binnen om George.

De andere mannen lachen ons vriendelijk toe en ik pak het kaartje uit mijn tas. Uit de taveerne komt een vriendelijk ogende man te voorschijn die ons zeer verbaasd aan kijkt.

We houden hem het kaartje onder de neus en vertellen in het Engels dat we vrienden zijn van zijn vriend. Even kijkt hij nog verbaasder, maar pakt het kaartje aan en de man die wat Engels beheerst zegt iets in het grieks tegen hem. Op dat moment kwam er een brede, lieve glimlach op Georges zijn gezicht, hij schudt ons de hand en met een theatraal gebaar gebaart hij dat wij aan het vrije tafeltje moeten gaan zitten.

Wij bestellen half in het Engels en half met handen en voeten twee verse jus d’orange en George verdwijnt naar binnen om snel met twee grote glazen verse jus d’orange naar buiten te komen welke hij met een onzekere glimlach voor onze neus neer zet. De mannen aan het tafeltje naast ons lachen vriendelijk en praten met elkaar, we vragen ons af waar over. Ondertussen hebben zij van alles te eten gekregen en zitten samen heerlijk te smikkelen. George is weer naar binnen en wij zitten ietwat ongemakkelijk te genieten van de jus d’orange en de omgeving. Opeens komt George weer te voorschijn en zet de meest goddelijke gerechten voor onze neus, allemaal kleine bordjes met heerlijke dingen waaronder het meest lekkere brood dat we ooit hebben gegeten.

Uit het taveerne komen lekkere geuren  en George komt naar buiten met een bordje heerlijke gebakken aardappels, soort van friet maar dan gekruid en lekkerder. Er komt geen eind aan de hoeveelheid lekker eten. We kijken hem verbaasd aan en de man die ietwat Engels spreekt maakt ons duidelijk dat dit voor ons is van George. We bedanken hem in het beetje Grieks wat wij wel beheersen en hij glimlacht vriendelijk terwijl hij ook bij de mannen plaats neemt en met hun mee eet. Zo zitten wij daar met zijn allen heerlijk te smikkelen en lachen af en toe vriendelijk naar elkaar. De Griekse gast vrijheid zoals wij deze al vaker hebben leren kennen en waar wij zo verliefd op zijn geworden.

Op dat moment baalden mijn partner en ik er van dat wij het Grieks totaal niet beheersen. Dit komt omdat waar wij normaal komen, iedere griek het Engels fantastisch beheerst, dus er is eigenlijk geen noodzaak toe. Natuurlijk weten we hoe je goedemorgen, avond en nacht  en bedankt zegt, maar dan heb je het toch wel weer gehad. Wij besluiten om toch wat meer Grieks te willen opsteken, al zijn het maar one-liners zodat we wanneer we weer in zo een situatie komen, we in ieder geval wat kunnen zeggen. Onze dankbaarheid kunnen tonen. Vinden we ook wel zo respectvol ook. Dus daar gaan we deze komende winter zeker aan werken. Maar voor nu komen we niet verder dan ‘efcharisto’, wat al weer een glimlach op levert.

Goed we bestellen (niet omdat we dorst hebben, maar uit beleefdheid) met handen en voeten nog wat te drinken en George knikt haalt de lege bordjes weg en haalt een koffie en nog een jus d’orange voor ons. Komt weer naar buiten met een giga bord met allerlei fruit en het bestelde. We worden er gewoon verlegen van, we hebben een complete lunch cadeau gehad inmiddels. We eten en drinken alles op en besluiten na bijna anderhalf uur daar te hebben gezeten dat het tijd is om verder te gaan. We zoeken de blik van George en maken het gebaar van betalen, weer balende dat we niet eens in het Grieks om de rekening kunnen vragen.

George knikt en komt terug met raki en een bonnetje met daarop € 8.50. Daar hoef je in Nederland niet om te komen, drie grote glazen Jus d’orange en een lekkere kop koffie en dan nog al dat lekkers wat hij voor onze neus had neer gezet. We geven hem € 10 euro met daarin nog een biljet van € 10 euro verstopt. Eigenlijk was deze goddelijke “lunch” met allemaal vers gemaakte gerechten warm en koud veel meer waard, maar we weten ook dat je het niet moet overdrijven want dan is het meer een belediging. Dit was al op het randje…..we bedanken George en zeggen de mannen vriendelijk gedag en benen snel naar de auto. Rijden weg terwijl de groep ons na zwaait, we voelen ons echt zo super fijn dat we hier geweest zijn en gaan zeker nog eens terug……maar dan wel met wat meer Griekse woorden op zak……….

Hits: 692