Wanneer ik op vakantie ben, vind ik niets zo heerlijk dan in de zon liggen lezen op een lekker strandbedje, met het liefst minstens één grote teen dippend in de zee, terwijl een briesje wind mij verder redelijk koel weet te houden. Dit doe ik niet iedere dag of de gehele dag, maar regelmatig en graag, dat wel. Terwijl ik lees, worden mijn ogen zwaarder en als ik geluk heb val ik soms in een heerlijke slaap…zo een tukje van ruim een half uur tot drie kwartier. Heerlijk! Maar soms, word ik ruw uit dit goddelijke slaapje gerukt….want dan is hij er weer, de stalkert…..

De stalkert? Ja, ik weet dat dit geen goed Nederlands is, maar ik noem hem toch zo. Sinds een aantal jaar loopt dit mannetje met grote regelmaat over het strand om zijn, in de zon zwetende, donuts te slijten. Nou ben ik en mijn partner trouwens ook, altijd aardig tegen met name de locals en dat waren we dus ook tegen hem. Dus knoopten we wel eens een kort gesprekje aan met hem, wanneer hij weer eens vlak voor onze strand stoelen zijn rekje met zwetende donuts in het zand plaatste Of beter gezegd wij reageerde vriendelijk op zijn pogingen om een gesprek te beginnen,.

Deze gesprekjes gingen meestal niet echt ergens over dus waren meer uit beleefdheid dan uit interesse, gesprekjes waar hij duidelijk meer waarde aan hecht dan dat wij doen. Hij begon vooral mij duidelijk steeds leuker te vinden en ging dan ook meestal direct naast mijn ligbed staan. Zeer ongemakkelijk moet ik zeggen. Soms nam hij zelfs plaats op het ligbed van mijn partner. Wij probeerden de gesprekken wat tegen te gaan, door alleen nog maar af en toe (nog steeds vriendelijk) te knikken en ons vervolgens weer op ons boek te werpen. Maar dat hielp niet echt. De boodschap kwam niet aan. Hij bleef praten, ook als we af en toe echt alleen nog maar knikten. Meestal was het ook nog eens negatief geklets en daar waren we ook wel klaar mee. Op een gegeven moment begon hij zelfs vragen te stellen over waar wij wel eens wat gingen drinken ‘s avonds. Ja hallo, hij dacht toch niet dat wij met hem wat wilde gaan drinken of zo? Dus gaven we als antwoord “overal en nergens en weten wij nooit van te voren”. Waarop hij ons wel vertelde waar hij zelf meestal was en daar was ik hem heel dankbaar voor, want nu wist ik dat ik juist die plek moest vermijden

Ik begon hem echt een beetje zat te worden en vooral zijn snerpende schreeuw “DONUTS” werd met de dag irritanter. Het begon te slaan op mijn allergie en irritatie klieren. Als ik hem al hoorde roepen, wilde ik eigenlijk al heel hard wegrennen……maar soms zag of hoorde ik hem net even niet op tijd aankomen. En daarbij het is voor mij vakantie en daar hoort rennen, laat staan weg rennen echt niet in thuis.

Op een gegeven moment stond ik te praten met een bevriend Nederlands stel die iets verder van ons af lagen, toen ik de stalkert wel aan zag komen en ik zag ook dat hij ons zocht. Mijn partner lag in het water. Ik vertelde het stel dat ik nog even bij hun bleef staan tot dat hij weg was, omdat ik zo geen zin in hem had. Zij begonnen te lachen want zij hadden dit al in de gaten gehad en ook gezien dat het ieder jaar erger was geworden.

“We zagen je vorige keer snel de zee in gaan en kwamen niet meer bij toen hij op de rots ging zitten wachten tot je er uit kwam” zeiden ze. Ik herinnerde mij dat ook nog, en dat ik er allang uit had willen gaan, maar hij bleef wachten, totdat ik het zat was en er weer uit ging en hij weer aan kwam lopen. Ik kan mij voorstellen dat zij van dat schouwspel hadden genoten en lachte hartelijk met ze mee.

De stalkert keek nog even mijn kant op en ik deed net of ik dit niet zag en toen gaf hij het eindelijk op en liep weer van onze lig bedjes weg.

De laatste keer dat ik hem bijna met kop en kont de zee in had willen gooien, was die keer dat ik echt heerlijk lag te slapen. Stalkert ging direct naast mijn ligbed staan en schreeuwde op een vreselijke manier kei en kei hard “DOOONUUUUTS”. Waardoor ik echt heel ruw wakker schrok, net als mijn buurman overigens. Het liefst was ik opgesprongen en had ik hem laten weten dat dit gewoon aso gedrag van hem was, want dit was niet de eerste keer, maar ik besloot mij zelf slapende te houden. Mijn partner was er niet, dus had hij niemand om tegen te praten. Hij bleef even stil en ik dacht dat het werkte, maar nee hoor, daar ging hij weer……..”DOOONUUUTS”. Ik stond op negeerde hem verder en mompelde: “steek ze daar, waar de zon niet schijnt”, dit tot grote hilariteit van mijn Nederlandse buurman die dit wel verstond. Terwijl ik vervolgens direct de zee in liep, zonder hem verder aan te kijken. Ik voelde zijn blik op mijn donuts gericht. Jakkes! Zo ben ik normaal echt niet. Spuug en spuug zat was ik hem. Dat hij zijn donuts wil verkopen snap ik, maar dit was zo een irritant en opdringerig gedrag van hem!

Toen ik het er ‘s avonds met wat grieken over had, vertelde zij mij dat wanneer ik het aangeef bij de eigenaar van de strand stoelen, zij hem  er over kunnen aanpakken of zelfs de toegang tot het bewuste stuk strand kunnen ontzeggen. Dat gaat mij natuurlijk veel te ver, ” Hij moet wel zijn geld kunnen verdienen” zei ik. Dat ik mij daar helemaal niet zo druk over hoefde te maken bleek al snel uit hun verhalen waar mee ze mij vertelde dat het best een wel gesteld mannetje was, met verschillende panden, altijd veel geld op zak  etc. Waarschijnlijk verkoopt hij de donuts uit een soort van hobby/lief hebberij en dat is prima, maar als hij daarmee maakt dat mijn hobby/lief hebberij af en toe een nachtmerrie gaat worden, dan los ik het zelf wel op en pak ik hem echt een keer bij kop en kont en mieter hem zo op onze roze zwemband donut.  Een soort van donut werpen. En roep dan………..DOOONUUUTS!!!!Of zal ik hem de volgende keer toch maar gewoon vertellen dat hij niet zo moet schreeuwen wanneer ik slaap? Ik ben alleen bang dat dit niet zal helpen………..want hij doet dat immers niet voor niks, maar voor de aandacht en is ook nog eens een slechte verstaander……dus geheel tegen mijn natuur in, zal ik hem voortaan gewoon negeren……….jullie horen het volgende keer wel weer!

Hits: 631