Voor mij voor de 5^e keer doe ik samen met mijn partner en een goede vriend Ierland aan, voor de 4^e keer Dublin. Maar zeker niet voor de laatste keer, als het aan mij ligt. Ik hou van de mensen, de sfeer, met name in de pubs waar bijna altijd een heerlijk stukje muziek is en het meest goddelijke pub food ever. Maar dat niet alleen, overdag gaan wij altijd op pad om meer van de stad of de omgeving te ontdekken en dit keer maakten wij kennis met de zeer indruk wekkende Jeannie Johnston. Wie of wat dat is……..lezen jullie hieronder……..

Wanneer wij in Dublin arriveren met de goedkope, comfortabele en zeer betaalbare bus vanaf het vliegveld, lopen we de straat uit richting ons hotel. We weten inmiddels aardig de weg. Meteen slaat die typische Dublin sfeer in ons gezicht en we houden er van, het is droog, de zon schijnt en het is aangenaam druk op straat. De eerste klanken van wat straat muzikanten komen ons al tegemoet en ik voel mij weer helemaal happy worden. Ik heb zin in dit weekend, alhoewel ik mij lichtelijk zorgen maak over het feit dat ik met mijn partner en onze vriend samen op één kamer zal slapen, omdat dit het enige was wat nog konden boeken in ons favoriete hotel boven onze meest favoriete pub. Maar het zijn dit keer maar 2 nachten dus dat zal wel lukken toch?

Na even te hebben genoten van de zeer goede muzikanten op straat, lopen we door naar ons hotel. Te vroeg om in te checken, maar dat maakt ons helemaal niets uit, want onder ons hotel zit de zeer bijzondere pub Lanigans, waar het geen straf is om te wachten tot we wel in onze kamer kunnen.

De pub is op zijn zachts gezegd, heel bijzonder, er is zoveel te zien, waar je ook kijkt, ontdek je telkens weer iets nieuws. Ook het eten is heerlijk en voor de prijs hoef je het al helemaal niet te laten. We installeren ons aan de bar, naast ons staan een paar krukken met gereserveerd bordjes er bij. Later blijken deze voor een aantal zeer sympathieke locals te zijn die daar elke vrijdag even komen borrelen en eten.

Met deze locals raken we in een zeer aangenaam gesprek en ga ik ook even mee op de foto, het weekend is meteen al leuk begonnen!

De kamer was niet groot en zeker niet luxe, wel schoon en met een twee persoons bed en twee één persoons bedden, hadden we ieder geval plek genoeg. Na redelijk goed geslapen te hebben, beginnen we aan een goddelijk ontbijtje in een tentje verderop waar we al eerder zeer goede ontbijtjes hebben gehad. Zoals altijd besluiten we overdag wat cultuur te snuiven en overleggen wat wij dit keer willen gaan doen. De meest gangbare toeristische dingen hebben we immers al lang gedaan, maar zo een stad als Dublin heeft heel veel te bieden dus….even overleggen en we hebben alweer wat dingen gevonden welke wij willen bezoeken om daarna tevreden en moe neer te strijken in een leuke warme en gezellige pub. Op zaterdag pakken wij daarvoor een taxi en deze rijdt ons naar een hoog punt nabij Dublin en daar bezoeken we de hoogst liggende pub. We rijden door een prachtige omgeving en genieten. ‘s avonds maken we weer van alles mee en duiken tevreden in ons mandje met nog een hele zondag voor ons.

Die zondag maken wij dus kennis met Jeannie Johnston. Nadat wij eerst de indrukwekkende beelden langs de wal hebben bewonderd. Beelden van de “famine” of te wel de hongersnood rond 1848. welke is ontstaan doordat de aardappeloogst was mislukt doordat de ardappelen waren getroffen door een ziekte. De meeste Ieren aten voornamelijk aardappelen en sommige wel 6 kilo aardappels per dag en opeens waren de aardappels dus niet meer te gebruiken. De ‘famine’, hongersnood brak los en veel Ieren besloten het geluk elders te zoeken en wilde emigreren naar met name Canada en Amerika. Jeannie Johnston was een cargo ship die voornamelijk hout vervoerde, maar ging toen, net zoals velen andere schepen, dus mensen vervoeren. Het schip heeft ruim 2500 Ieren vervoerd van 1848 tot 1855 en bracht weer hout mee op de terug reis.

Omdat de Jeannie Johnston ruim 2500 Ieren heeft vervoerd naar Quebec Canada, zonder dat daar ooit een leven bij was verloren, is er van dit bijzondere schip een replica gemaakt. Op deze manier kunnen wij nu zien hoe de Ierse bevolking toen vervoerd werden, met dit verschil dat de Ieren aan boord van de Jeannie Johnston een dokter ter beschikking hadden, Richard Blennerhasset. Een dokter die aan land velen malen meer kon verdienen, maar toch besloot mee te varen om de Ierse emigranten te helpen. Hij regelde dat er absoluut geen zieken aan boord mochten, iedereen elke dag minimaal 30 minuten frisse lucht op het dek moest hebben, dekens uitgeklopt werden, poep en pies emmers na elke gebruik schoon gemaakt moesten worden etc. etc. Ze kregen wekelijks water en proviand en moesten daarmee zelf koken wanneer dit mogelijk was en anders ongekookt eten, ze hadden het daardoor nog altijd beter als aan wal in Ierland. Door alle maatregelen kwam iedereen levend en in redelijke gezondheid aan, in tegenstelling tot andere schepen waar vaak meer dan een derde van de passagiers het leven op de oceaan lieten. Achter deze schepen zwommen vaak hele scholen haaien mee om de overboord gegooide lijken op te eten.  Maar op de Jeannie Johnston bleef iedereen in leven. Op mij maakt zo een verhaal veel indruk en ik vind zo een dokter een ware held, maar ook de kapitein en de eigenaar van het schip die dit mogelijk maakte. 2500 Ieren hebben Canada dank zij hun levend bereikt. Er is op dit schip nooit iemand overleden. Ik kan er nog heel veel meer over vertellen, maar ik laat het hier bij, op één mooi verhaal na, wat mij als moeder en oma erg aansprak.

Er was op een gegeven moment een stel welke ook mee wilden naar Canada, de vrouw bleek echter zwanger en dat was niet de bedoeling dat er zwangere mee gingen. Zwangere vrouwen werd het normaal gesproken ten strengste verboden om aan boord te gaan. Maar om het echtpaar niet uit elkaar te halen besloten de kapitein, de dokter en de bemanning het bij hoge uitzondering toch toe te staan. Er werd onderweg een gezonde jongen geboren en deze kreeg van zijn ouders 16 voornamen, de namen van alle bemanningsleden inclusief de dokter. Een paar jaar geleden, kwam er aan boord van de replica van de Jeannie Johnston een zwangere vrouw, welke ook de rondleiding wilde doen. Zij had op een gegeven moment een foto van een man in haar handen, een man met 16 voornamen. Het was haar over, overgrootvader, het jongetje wat ooit het licht voor het eerst aan boord had gezien. De foto schonk zij aan de Jeannie Johnston replica en maakte het op deze manier mogelijk dat dit trieste verhaal een mooie afsluiting kreeg.

De dokter? Dat is wel heel triest, die ging later ergens anders aan boord werken waar nog een dokter aanwezig was, in de hoop dat hij het dan ietsje minder zwaar zou hebben. Dit was echter zo een schip waar alles en iedereen die maar betaalde of een papier ondertekende waarmee ze als het ware voor het leven een soort van slaaf werden, werd toegelaten. Ziek of niet, alles kwam daar wel aan boord. 

Amper buiten de Ierse kust werden de passagiers getroffen door cholera, Richard Blennerhasset liet koers zetten naar Liverpool om daar een groot deel van de passagiers op te laten nemen in een ziekenhuis. De andere dokter vond dit echter onzin en haalde alle zieken weer aan boord, met als gevolg dat velen overleden en helaas onze held Richard zelf ook werd getroffen door cholera en stierf aan boord.

Wat een verhaal! We maakten nog wat foto’s en we verlieten de replica en liepen ieder in gedachten verzonken terug langs de zes beelden die symbool staan voor de uitgehongerde vertrekkende Ieren (In Toronto staan er vijf van deze beelden, 1 minder als symbool voor alle Ieren die het niet gehaald hebben). Goed, we gaan weer naar ons hotel om ons langzaam maar zeker voor te bereiden op onze eigen reis, de terug reis naar huis. Nog een drankje, even gedag zeggen en huppa in de taxi!

Maar dat we terug gaan naar Dublin is zeker, daar is nog zoveel te ontdekken en de sfeer en het pub food willen wij zeker nog eens graag een keer proeven! We’ll be back!

Hits: 1957