Wat heerlijk dat we onze kleinkinderen weer kunnen zien, samen met ze spelen, lachen, kortom genieten! Wat heerlijk dat we onze ouders weer kunnen opzoeken en ontvangen! Wat heerlijk dat we weer het terras op kunnen met of zonder vrienden! Wat heerlijk dat we weer heel af en toe aan een bar kunnen zitten (op gepaste afstand) maar wel heerlijk!  Wat heerlijk dat we weer uit eten kunnen gaan! Wat heerlijk dat wij weer naar een dierentuin of iets dergelijks kunnen gaan, op afspraak, maar toch wel heel fijn. Wat heerlijk dat we gewoon weer een klein beetje van onze vrijheid terug hebben…..maar waarom krijg ik dan toch af en toe de zenuwen?

Zoals bekend zijn wij niet op vakantie naar Kreta gegaan zoals we elk jaar (soms zelfs twee keer) doen, wij hebben besloten (met pijn in het hart) dat wij dit voorlopig helemaal niet gaan doen en hopen dat dit volgend jaar wel gewoon weer kan. Wij hebben daar voor in de plaats gekozen voor 4 dagen naar Valkenburg en hebben alleen maar op terrassen gedronken en gegeten, zijn nergens binnen geweest en dat gaf een veiliger gevoel.

De meeste mensen die wij kennen, gaan nu juist niet met het vliegtuig op vakantie, maar zoeken in hun omgeving of ergens binnen Nederland hun vertier. Maar toch horen wij van sommige mensen dat zij toch er voor gekozen hebben, wel het vliegtuig te pakken en naar het buitenland te gaan. Dat is prima, dat moet een ieder voor zich weten. Maar waarom krijg ik het daar van toch af en toe op mijn zenuwen?

De meeste mensen die wij kennen houden zich gelukkig redelijk tot goed aan alle regels en zo niet, dan laten wij merken dat wij dit wel doen en dat is prima zo.

Ook ik ben eigenlijk net als velen anderen behoorlijk corona moe en wil het liefst af en toe iemand lekker een knuffel geven of gewoon leuk een feestje bouwen met dansen en zingen, maar ik doe dit niet. Zoek het bewust ook niet op, omdat een stemmetje in mijn hoofd zegt dat dit beetje vrijheid nog altijd beter is, dan een complete lock down. Of nog erger een plekje op de intensive care voor jezelf of iemand anders die je lief is. Dan laat ik dat feesten nog wel even en met een gepaste tegenzin dat wel, maar ook uit voorzorg, sommige doen dit dus gewoon niet, drankje er in en holadiee..….en juist daarvan krijg ik het op mijn zenuwen.

Toch zie ik nu helaas regelmatig beelden, op bijvoorbeeld Face Book, voorbij komen van een soort van feestjes, soms zelfs ergens binnen, mensen zingen mee, dansen of doen zelfs de polonaise. Ook mensen die wij kennen en daar schrik ik dan toch wel van! Ik schop hiermee vast tegen wat schenen aan, maar beschrijf hier alleen maar hoe ik het ervaar. Ik begrijp het ook best wel dat mensen daar behoefte aan hebben (ik ook), dat het opeens spontaan kan ontstaan en dat het ook heel gezellig is allemaal, maar toch……..ik krijg het er zo van op mijn zenuwen!

Ik doe bijvoorbeeld boodschappen (nog steeds zo min als mogelijk) en merk dat met name in de supermarkt, steeds meer mensen de regels aan hun laars lappen en gerust over je heen buigen of bij voorbeeld hun kinderen door de supermarkt laten rennen alsof het een speeltuin is. Normaal al een ergernis, maar nu ………krijg ik het er toch echt van op mijn zenuwen……

Met argus ogen hou ik het nieuws in de gaten hoe het met name met de horeca en met de vakantie landen gaat, ik hoop zo dat alles goed blijft gaan en er niet opeens weer ergens een uitbarsting komt van corona. Of als iedereen weer terug is met het vliegtuig en de auto, er niet weer een uitbraak mee komt. Ik hoop dat een ieder een fijne en veilige vakantie mag beleven en wil er ook echt in geloven, maar ……krijg het er toch van op mijn zenuwen.

Ook wij spreken langzamerhand steeds meer af met familie en bekenden, maar als het aan mij ligt toch het liefst buiten, van het binnen zijn met elkaar op anderhalve meter, krijg ik het toch nog steeds een beetje op mijn zenuwen. Alleen bij mijn kinderen heb ik dat niet omdat ik van hun weet dat zij heel goed opletten en zij hebben ook dat vertrouwen in mij. Dus daar kom ik inmiddels gewoon binnen, we knuffelen elkaar nog steeds niet en het handen wassen etc. blijft uiteraard ook gewoon doorgaan. Maar als mensen om ons heen de teugels steeds losser laten (hoe begrijpelijk ook) en deze mensen komen wij dan weer mee in aanraking,……….dan krijg ik het echt heel erg op mijn zenuwen!

Want stel dat het wel een keer mis gaat, stel dat Corona toch weer uitbreekt en we dan ook weer in een lock down moeten, stel dat dit kleine beetje vrijheid ons weer afgenomen gaat worden…….daar moet je toch niet aan denken! Ook ik twijfel aan bepaalde zaken, neem echt niet zo maar alles aan. De demonstratie op de Dam in Amsterdam bijvoorbeeld heeft mij ook aan het twijfelen gebracht, want zoveel mensen zo dicht op elkaar en geen besmettingen? Het zet je wel aan het denken, maar toch hou ik mij voor alle zekerheid, nog wel zo veel als mogelijk aan de “regels”, maar dat mensen om mij heen dit steeds minder doen of soms zelfs  helemaal niet doen. Het daarmee afhankelijk zijn van het gedrag van anderen, dat voelt niet goed…..en dat werkt toch behoorlijk op mijn zenuwen!

Geniet als het kan van met name de kleinkinderen en elkaar en van het beetje vrijheid wat we nu wel hebben…………maar hou het nog maar wel even goed in de gaten……….Oma weigert nog steeds de anderhalve meter en het niet knuffelen, het nieuwe normaal te noemen (het blijft abnormaal) en  is inmiddels ook best behoorlijk corona moe en zal haar zenuwen een plekje geven, maar toch zeker (nog) niet negeren!

Hits: 339