Nee, ik ga niet negatief doen, klagen of zeuren…..maar besef mij wel degelijk dat mijn leven zich momenteel afspeelt op een vierkante kilometer bij wijze van spreken.

Voorheen pakte ik overal het (hier overigens goed geregelde) openbaar vervoer voor en was bijvoorbeeld binnen een ruim half uur midden in Amsterdam. Ik heb nu vanaf maart geen openbaar vervoer van binnen gezien, laat staan dat ik nog ergens daarmee naar toe ga.

Als ik ga oppassen bij mijn dochter die in het onderwijs werkt en in een andere wijk woont, brengt en haalt mijn zoon mij. Heel soms ga ik met mijn partner naar een winkelcentrum, dat doen wij met de auto, snel en heel gericht. Verder kom ik buiten mijn quarantaine meters momenteel dus niet. Maar ik ben dankbaar dat ik het oppassen wel weer kan en mag doen en als ik met de twee kleintjes samen op de bank zit, na dat wij heerlijk gespeeld hebben en kijk naar hun schattige blote voetjes naast mij, dan voel ik mij erg gezegend en ben diep gelukkig, ondanks alle beperkingen. Dan tel ik mijn zegeningen om het maar even weer zo zwaar te zeggen.

Daarnaast werk ik vanuit huis en mijn “uitje” is een wandeling naar het Post.nl punt met een pakketje onder mijn arm. Maar inmiddels zijn deze hier in de buurt ook gesloten, dus rest mij slechts nog een doelloos blokje om. Mijn partner gaat wel elke dag de deur uit en alhoewel hij het heel druk heeft en vaak erg moe thuis komt, ben ik soms best een heel klein beetje jaloers op hem. Want hij ziet wel mensen en een andere omgeving. Komt dus met plezier weer thuis.

Vanuit huis werken, lijkt waarschijnlijk voor mensen die dat niet kunnen doen, heel ideaal. Dat kan ik mij heel goed voorstellen.

Maar vergis je niet, het is ook heel eenzaam, je maakt echt niets meer mee.

Behalve door de telefoon of met beeld, spreek en zie je niemand meer. Elke dag is hetzelfde en heel eerlijk, wat is er nou fijner dan thuis komen na een lange en/of zware werkdag?  Als je thuis werkt,  gaat alles gewoon door en de ene werkdag is precies hetzelfde als de andere. Terwijl de wasmachine draait en jij je broodje eet achter het scherm. Als je niet uitkijkt, is de zaterdag en/of zondag precies hetzelfde als bijvoorbeeld de maandag en de rest van de week. Lijkt waarschijnlijk  best comfortabel, is het ook wel een klein beetje, maar stompt toch ook behoorlijk af. De buiten wereld is dan vaak alleen nog maar digitaal aanwezig.

Boodschappen doe ik zo min als mogelijk en ook zo snel als mogelijk. Uiteraard kun je er voor kiezen om je boodschappen te laten bezorgen, maar dan kom ik helemaal nergens meer en ik ben zo iemand die vaak pas in de winkel besluit wat er gegeten gaat worden. Ik vind het absoluut niet prettig om vandaag al te besluiten wat er de rest van de week gegeten gaat worden. Dus bezorgen werkt voor mij niet, ik ben zoals ze dat noemen, een typische impuls koper, denk ik.

Ergens op de koffie of borrel komt al helemaal bijna niet voor en als het al voorkomt is het echt heel erg sporadisch en ook weer binnen die kilometer.

Wij wonen gelukkig wel mooi, een ruim uitzicht, alhoewel er in dat uitzicht momenteel niet veel veranderd. De levendige Havenkom is “dood” en elke keer als ik vanuit mijn keukenraam naar de gesloten horeca aan de overkant kijk, dan huilt mijn hart. Ik weet hoeveel leed daar is en hoeveel moeite de mensen die daar normaal werken, het momenteel hebben.

Wat eerst altijd een vrolijke levendige havenkom was, is nu leeg, saai en donker. Een paar uur per dag branden de lichten voor afhaal maaltijden, maar verder is er helemaal niets te beleven. Behoorlijk confronterend ook om alle dagen tegen aan te kijken momenteel.

Soms als ik het centrum hier in loop, schrik ik wel eens van de “drukte”, maar dat heb ik tegenwoordig ook al wanneer ik naar films met mensen massa’s kijk of oude opnames van feesten bijvoorbeeld. Ik betrap mij er op dat het al in mijn systeem zit om daar dus van te schrikken en dat bevalt mij niet, totaal niet. Wat ooit normaal was, moet maar snel weer normaal gaan worden.

Ik wil ook liever niet meer met een mondkapje de winkel of enige andere openbare ruimte in, amper lucht kunnen krijgen en mensen amper nog te herkennen. Als ik al ergens kom, wil ik de glimlach van iemand kunnen zien en niet de angst in hun ogen, wanneer er iemand binnen hun 1.50 meter komt. Hoe begrijpelijk ook.

Het maakt dat ik als een soort kievit door de winkel ga en zo snel als mogelijk weer thuis wil zijn, want leuk is anders en dat is uiteraard nou net de bedoeling.

Fun shoppen is een no go dingetje, nu ik er over na denk…fun, is nu helemaal een no go dingetje!

Ach, ik weet het, we doen het allemaal met een doel. We doen dit om besmettingen tegen te gaan. Dus niet zeuren, maar dealen met die handel. Gezond blijven is het belangrijkste. Een vierkante kilometer leefruimte is toch nog heel wat?

Het kan altijd erger, zeggen we dan maar weer. En dat is ook zo, maar toch…………  Ik staar naar mijn vrolijke kerstboom en de zon die zo niet passend daarbij door het raam naar binnen schijnt, hoor een enkele vogel buiten en benijd deze stiekem een klein beetje om zijn vrijheid.

Maar genoeg hier over, we hebben allemaal onze beperkingen en onze problemen in deze tijd, de ene meer dan de ander  en ik ben niet van plan om er verder een soort van drama van gaan maken. Het is momenteel zoals het is, dus we dealen er maar mee of we het nou leuk vinden of niet. Ik moest dit wel gewoon even kwijt en daarmee basta!

Gisteren kwam sinds heel lange tijd mijn moeder een kopje koffie drinken. Wij bellen elke dag maar zien elkaar echt veel te weinig en ik had besloten dat dit toch echt niet langer zo kan. Dus had ik haar uitgenodigd om te komen en ze had deze uitnodiging met twee handen aangepakt. Al knuffel ik haar nog steeds niet, want ze is 82 en dus kwetsbaar en ik moet er niet aan denken….

Maar gisteren deden we dus net even of er helemaal niets aan de hand is, deden we heel even of alles wel weer normaal is. Dus dronken wij, op gepaste afstand maar wel even gezellig bij de boom met het zonnetje op de achtergrond, samen koffie!!!! Even een uurtje kletsen en genieten van elkaars gezelschap.

En dat kon toch maar mooi op mijn vierkante kilometer!

Allemaal een fijne feestdagen, maak er wat van binnen de mogelijkheden en probeer toch ook nog te genieten! Ga ik ook doen op mijn vierkante kilometer!

Hits: 128