In deze rare tijd, waar inmiddels al heel veel over gezegd en geschreven is, vliegen de dagen bij mij nog steeds om. We kunnen nergens heen, gaan dan ook nergens heen en toch verbaas ik mij er telkens weer over waar de tijd blijft. Ondanks dat ons, normaal zo drukke, sociale leven volledig stil ligt.
Ik verveel mij nooit een moment, ik weet niet eens wat dat is, je vervelen. Ik heb altijd wel iets te doen en kom zelfs nu nog steeds niet er aan toe om rustig een boek uit te lezen of mijn grootste hobby’s uit te oefenen, zoals tekenen of iets te schilderen. ‘S morgens sta ik op, begin ergens aan en voordat ik het weet is het alweer een uur of 5. Kortom, ik kom echt vaak gewoon tijd te kort.
Waar ik wel altijd tijd voor vrij probeer te maken, zijn mijn kleinkinderen. Vooral de drie kleinkinderen die hier in de buurt wonen, zie ik daarom gelukkig dan ook weer, minder dan voorheen, maar wel regelmatig.
Ik pas op, wanneer nodig, bij mijn dochter die onderwijzeres is, want zij moet regelmatig volledige dagen naar school voor o.a. de online “lessen” en voor de kinderen die wel naar school komen. Dan pas ik dus op 2 jarige Stijn en 8 maanden oude Lotte. Daarnaast komen Stijn en Lisa hier ook heel graag een middagje samen spelen. De pappa’s en mamma’s geven de twee kleintjes dan hier af en vertrekken zelf weer. Lisa blijft dan ook nog heel soms een nachtje slapen en ze houden er ook zo van om dan gezellig samen te eten en hier (samen) in bad te gaan. Ze genieten dan zo van alles en ik op mijn beurt ook van hun. Zo hebben ze ook nog een beetje contact met elkaar.
Dat zijn drukke, heel drukke, maar wel leuke dagen, dat ik daarom heen ook nog met mijn werk bezig moet, vraagt dan wel om een goede planning, discipline en vreet wel wat energie en tijd, maar ik doe het met liefde. Het is momenteel dan ook de enige “visite” welke wij ontvangen.
Een boodschap doen ( zo min als mogelijk) vergt ook vaak behoorlijk wat tijd. Ik doe dit het liefst in de lokale winkels en tja, daar mogen vaak niet meer dan een aantal klanten tegelijk naar binnen, wat begrijpelijk is, maar daar door ook vaak meer tijd kost dan mij lief is. Tussendoor ook nog even het huishouden doen en hoppa er is alweer een week om. Af en toe vraag ik mij dus echt af waar de tijd blijft.
Ik ben mij bewust, dat dit eigenlijk een zegening is. Want ik weer dat er, zeker momenteel, heel veel mensen zijn die zich wel vervelen en ook velen die heel eenzaam zijn en waarvoor de dagen dan ook wel erg lang kunnen duren.
Zoals jullie uit bovenstaande begrijpen, gaat dit (gelukkig) voor mij dus niet op.
Ook ben ik mij zeker wel bewust dat er mensen zijn, die juist helemaal gek worden van het wel moeten plannen van alles, on line lessen van de kinderen, terwijl je eigen werk ook veel aandacht eist, of je nou thuis werkt of juist de deur uit moet, is zeker vaak behoorlijk zwaar en niet te onderschatten.
Helemaal wanneer je klein behuisd bent, kan dit een crime zijn, voor zowel de ouders als de kinderen.
Zo wie zo de kinderen de hele dag thuis, als (werkende) ouder is absoluut niet makkelijk, voor beiden partijen. Zeven dagen per week zijn de meesten thuis en valt er niets anders te doen in de “vrije tijd” dan af en toe een wandelingetje te maken of zo. Ik begrijp donders goed dat dit echt niet makkelijk is. En ja natuurlijk, het kan altijd allemaal erger, maar het gaat nu wel lang duren en dat is in veel situaties echt niet prettig meer.
Ondanks dat ik mij niet verveel en in de luxe positie ben om mijn tijd dus wel zelf goed te vullen. Geen kinderen hoef te motiveren om hun online opdrachten te maken, etc…..
Kan ik, net als iedereen om mij heen, niet wachten tot we weer normaal kunnen leven,. Vooral dat de scholen, winkels, horeca, kappers etc. weer open gaan. We ook gewoon weer kunnen afspreken, een terrasje kunnen bezoeken of ergens kunnen gaan eten.
Of helemaal ondenkbaar momenteel, een leuk feestje ergens kunnen vieren. Ik heb een hekel aan de polonaise, maar zou deze dan zeker wel met heel veel plezier doen! Ik vrees dat zij mij van de dansvloer moeten trekken dan!
Waarschijnlijk kom ik dan pas echt tijd, veel tijd, te kort, maar dat los ik dan van zelf wel weer op. Heel eerlijk, ik verheug mij er zelfs op! Want we kunnen dan ook weer zo veel. Maar ik zal mij wel veel bewuster zijn, van alles wat wij altijd “normaal” vonden, Bijna als vanzelfsprekend ervaarden. Ik zal zeker weten des te meer genieten van alles wat dan wel weer kan en mag. Alles wat ooit zo normaal was en weer zo zou moeten zijn.
Genieten van de vrijheid!
En al valt er momenteel verder niet echt veel te genieten, geniet ik daarom wel van mijn kleinkinderen en zo veel als mogelijk is. Wetende dat de tijd vliegt en voordat ik het weet, zullen ook zij groter zijn en dan komt er vast ook weer een leuke tijd met ze, maar toch heel anders dan nu ze nog zo klein zijn.
Helaas zien wij de andere kleinkinderen momenteel veel te weinig, maar zodra dit weer verantwoord mogelijk is, halen wij dat zeker weten wel weer in. Zullen we des te meer van ze genieten en ze heerlijk verwennen.
We hebben (net als velen anderen) ook inmiddels van alle kleinkinderen al de verjaardagen op de normale manier moeten missen, maar hopen er op, dat dit binnenkort niet meer zal hoeven. We missen inmiddels al zo veel, maar laten wij er vanuit gaan dat dit weer goed gaat komen.
Voorlopig houden wij het nog wel even vol, of wij het nu leuk vinden of niet en of we dingen nu wel of niet begrijpen, wij hebben helaas momenteel weinig keuze. Maar laten we wel proberen te genieten van de dingen die we nog wel kunnen, hoe weinig dat ook momenteel is en echt de hoop houden dat snel alles weer is zoals het ooit was!
Blijf gezond. sterk en geniet toch waar het kan! Probeer als dit kan, je geluk uit de kleine dingen te halen, zoals bijvoorbeeld de glimlach van een kleinkind! Hou vol allemaal en laat je niet al te veel mee slepen in de negatieve golf die er momenteel is.
Hits: 279