Schaatsen? Sneeuw? Ooow, ik was er zo gek op!

Wanneer her vroeger vroor, dan stond ik al vanaf hele jonge leeftijd op de ijzers. Eerst van die dubbele glij ijzers, vast gemaakt aan mijn rode rubberen regen laarsjes en later op echte leren witte kunst schaatsen. Soms was er een ijsbaan gemaakt in de speeltuin achter ons huis, dat was leuk, maar het allerleukste was toch wel het schaatsen op de Ringdijk. En als er geen ijs lag, was ik heel vaak te vinden op de Jaap Edenbaan. Draaide graag rondjes, schaatste graag kei en kei hard op iemand af, om vervolgens heel hard te remmen. Ik kon er echt geen genoeg van krijgen!

Toen ik zelf kinderen had en het werd schaats tijd, deed ik precies het zelfde met hun. Zodra het verantwoord was om het ijs op te gaan, dan gingen wij! Ook eerst met dubbele glij ijzers onder hun comfortabele snow boots en later kregen ook zij echte schaatsen.

Ik was, vrees ik, wel een beetje een harde moeder, want  “vallen en opstaan, niet zeuren en doorgaan, want het is leuk”, was wel mijn vaste slogan. Wanneer je het eenmaal een beetje kon, was het  immers zo leuk en dat wilde ik hun ook laten ervaren. Even een traantje, maar geen drama, wrijven over de zere plekken, rug recht, lachen en hoppa doorgaan

Naar mijn gevoel is dat toch wel redelijk gelukt, alhoewel zij volgens mij toen ze ouder waren niet zo vaak of bijna helemaal niet meer geschaatst hebben. Ik vraag mij maar niet af hoe dit komt, ik heb immers mijn best er voor gedaan.

Toen de kinderen nog jong waren, zorgde ik elke winter er voor dat er snow of zo genoemde moon boots en schaatsen in een maatje groter waren, want on line kopen was er toen nog niet bij. We moesten er echt voor op pad. Dikke sokken er in en hoppa.

Het risico dat ze voor niets gekocht waren omdat er geen ijs of sneeuw kwam in de winter, was er naar mijn gevoel wel, maar was toen vrij klein. Ik nam liever het risico het voor niets gekocht te hebben, dan dat wij het ijs niet op konden of niet met warme voeten van de sneeuw konden genieten.

Wanneer de eerste echte sneeuw vlokken vielen en er al een beetje een sneeuw bal kon worden gemaakt, dan was ik buiten en het liefst met de kinderen samen.

Hele sneeuw bal gevechten werden er dan in de straat gehouden en we hebben toen wat gelachen en genoten. Ik genoot daar denk ik vaak nog meer van dan menig kind, maar dat heb ik altijd gedaan en ik zal er ook nog altijd van genieten. Een goed sneeuwbal gevecht is nooit weg! Ik vind dat nog steeds heel erg leuk!

Wanneer er genoeg sneeuw lag, werd ook de houten slee te voor schijn gehaald. De slee waar ik zelf ook nog mee had gespeeld ooit en waarop ik door mijn vader door de sneeuw werd getrokken. Die slee werd weer dankbaar gebruikt door mijn eigen kinderen en het grappige is dat mijn 6 jarige kleindochter Lisa hem nu ook weer gebruikt!

Helaas heeft mijn dochter voor Stijn en Lotte (nog) geen slee, maar die heeft de wasmand gebruikt en later een slee geleend bij de buren. Tja, zo kan het ook, maar die slee die gaat zeker wel gekocht worden na deze periode, nu is er geen eentje meer voor een fatsoenlijke prijs te koop, maar dat komt wel weer!

De schaatsen, werden altijd doorgegeven aan anderen, dus die zijn er niet meer. Mijn eigen schaatsen heb ik heel lang gebruikt en zou niet weten waar die zijn gebleven. Waarschijnlijk, bij gebrek aan ijs en behoefte om te schaatsen, verroest in een vuilnisbak verdwenen.

Vorige week vroeg mijn zoon of hij voor mij ook tweede hands schaatsen moest regelen, want hij wist het zeker, deze winter zou hij eindelijk voor het eerst op schaatsen staan samen met Lisa.

Net als ik vroeger met hem deed. Het klonk verleidelijk. Maar deze oma durft het heel eerlijk gezegd niet meer aan, dus heb ik de belofte moeten doen om dan wel te komen kijken en te zorgen voor warme chocolade melk.

Nou die belofte staat en ik verwacht deze dit weekend, hier ergens in de buurt, te kunnen inlossen.

Ik heb van de week  weer een dagje opgepast bij 2 jarige Stijn en 9 maanden oude Lotte. Lotte lag lekker te slapen en ik heb een poging gedaan. om in de tuin, samen met Stijn, een  sneeuw pop te maken en wat sneeuw ballen te gooien.

De sneeuw was echter helaas niet zo geschikt, dus na vier a vijf uit elkaar vallende sneeuw ballen, wierp ik mij dus maar op het maken van de sneeuw pop. Nou, dat was dus niet te doen, de sneeuw was daar echt niet geschikt genoeg voor.

Ik heb toen gekozen voor kleine sneeuw poppetjes op de tuintafel, compleet met oogjes, neusje en mondje. Stijn vond ze zo leuk dat hij vond dat ik hun hele gezin moest na maken. Dus vier van die sneeuw poppetjes gemaakt en toen zei hij: “Oma Yia Yia, jij moet ook nog”. Dus nog even doorzetten en vijf poppetjes stonden gezellig samen op de tuintafel en Stijn vertelde dat hij goed op ze zou letten.

Ik heb hem wel even uitgelegd, dat dit prima is, maar wanneer de zon te veel zou schijnen de poppetjes zouden gaan smelten en dat dit dan niet erg is.

Ik zag in gedachten al dat hij zou denken dat ze gestolen waren of weg gelopen of zo, maar als het goed is dan heeft hij het begrepen. Vandaag schijnt de zon volop die tuin tafel, maar het ging nog goed met de vijf sneeuw poppen zei hij, dus we wachten af.

Wanneer ik nu hier thuis naar buiten kijk, ziet de havenkom er prachtig uit, een mooie witte wereld.

Maar nadat er naar harte lust dit weekend geschaatst is, vind ik het heel eerlijk ook wel weer mooi geweest.

Mag het van mij wel weer verdwijnen en  dan volgende winter weer terug komen, want het hoort er wel bij naar mijn gevoel. Dan hebben we uiteraard wel een extra slee, snow boots en thermos broeken, met het risico dat dit de volgende winter misschien voor niets is, maar beter mee verlegen dan om verlegen zeg ik dan maar!!!

Geniet er nog maar even van, waar en als het kan! Dat doe ik ‘stiekempjes’ ook! Maar dan op naar het voorjaar!

Hits: 149

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.