Korte lontjes….doe eens lief!

Wat mij opgevallen is de laatste tijd, is dat veel mensen een kort lontje hebben. En heel eerlijk, ook ik heb daar wel eens last van.

De irritatie grens en frustraties liggen bij velen echt aan de oppervlakte en eigenlijk is dat in de omstandigheden waarin wij momenteel leven, helemaal niet zo gek.

Je kunt alles al dan niet gelaten over je heen laten gaan, maar je kunt ook overal tegen aan gaan schoppen. Ik zit ergens in het midden, ik laat het meeste weliswaar vaak gelaten over mij heen gaan, maar af en toe een flinke schop ergens tegen aangeven,  daar maak ook ik mij wel eens schuldig aan. Toch probeer ik dit zo veel als mogelijk te voorkomen, het maakt je zo agressief of down.

Gelukkig kunnen heel veel mensen ook nog wel wat humor zien in de situaties waar wij allemaal mee te maken hebben.

Het is heerlijk om samen te lachen, al is het met een onbekende in de supermarkt, vanachter een benauwend mondkapje, om een stom dingetje. Zoals die mevrouw die haar appels in een plastic zakje wilde doen, maar het zakje niet open kreeg. zij wilde aan haar vinger likken en botste met haar vinger op haar mondkapje. Zo herkenbaar en samen schoten wij in de lach. Dat maakt mij dan weer even vrolijk. Haalt de frustraties weer even naar beneden.

Soms wil je ook gewoon even een arm om iemand heen slaan, of zelf een arm om je heen krijgen. Maar helaas, zelfs dat simpele gebaar is niet mogelijk momenteel. Dat frustreert vaak wel, zelfs een simpele handdruk of een zoen op de wang is uit den boze.

We zijn allemaal mensen met onze behoefte aan contacten en fysiek contact kan soms heel prettig zijn, een behoefte zijn zelfs.

Alhoewel ik ook mensen ken, die juist blij zijn dat ze niet hoeven te zoenen of een arm ( al dan niet met een zwetende oksel) ongevraagd opgelegd krijgen. Maar die zijn volgens mij wel in de minderheid.

Alhoewel ik moet bekennen dat ik dit van sommige mensen ook niet echt mis hoor!

Maar het frustreert toch wel vaak dat het gewoon niet kan, wanneer je dat wel wil.

Zorgen om besmet te raken, zorgen om de kwetsbare mensen om je heen, zorgen om werk en inkomsten, zorgen om de mensen in beroepen die nu stil liggen, zorgen om de jeugd, het onderwijs, de kinderen en kleinkinderen, de toekomst, het is ons allemaal niet vreemd.

Ontspanning moet gevonden worden met elkaar. Bord spelletjes en de televisie spelen een grotere hoofdrol dan ooit.

Ergens even heen is al bijna onmogelijk, want die paar aantrekkelijke plekken die er zijn, worden al snel door te veel mensen tegelijk bezocht.

Gewoon weer ons zelf zijn en de vrijheid te hebben te doen en te laten wat wij gewend zijn, dat kan nu niet en dat frustreert.

Gewoon lekker met elkaar kletsen over koetjes en kalfjes al dan niet onder het genot van een kopje koffie of een lekker drankje, dat komt praktisch niet meer voor. Laat staan een goed gesprek en elkaar daarbij in de ogen kunnen kijken, dat is inmiddels ook zeldzaam.

Natuurlijk je kunt de telefoon pakken en oeverloos lang met iemand kleppen. Dat kan wel wat opluchten en de gedachten verzetten, maar ideaal? Nee, helaas niet.

De hele dag schieten er allerlei gedachten door je heen en voordat je het weet leef je in een klein cirkeltje. Ik probeer dat zo veel als mogelijk te voorkomen en heb gelukkig veel afleiding in mijn werk en kleinkinderen. Maar de wereld is en blijft wel heel klein en dat frustreert.

Geen perspectief ook, over wanneer alles weer een beetje normaal zal worden, dat frustreert denk ik nog het meest. Geen vooruitzichten naar leuke dingen, de doordeweekse dagen gaan over in de zaterdag en zondag. Zonder enig echt vermaak vaak. Wandelen is leuk, maar elke dag is iets te veel van het goede.

Die avondklok en met name het advies van 1 persoon op bezoek, maken dat even gezellig met een ander stel af spreken, onmogelijk is geworden. Gezellig samen (ja, wel met bewaren van afstand uiteraard) eten of wat drinken, zit er nu niet meer in. Dat frustreert!

Dit alles en nog veel meer, maakt dat we door de frustraties wel kans op een wat korter lontje krijgen.

Ondanks het verbod op vuurwerk, lopen er dus heel wat kleine bommetjes rond, die op het punt staan te ontploffen.

Heel begrijpelijk wel, maar ook vervelend en soms zelfs een beetje beangstigend.

Ik zag het laatst in de supermarkt voor mijn ogen gebeuren, iemand ging helemaal uit zijn plaat omdat iemand anders tegen hem aan kwam met het karretje. Je schrikt je een hoedje, zeker wanneer je dit niet verwacht.

Terwijl je een beetje in gedachten staat en je op je beurt wacht, word je opeens geconfronteerd met een gefrustreerde persoon, die waarschijnlijk gewoon een aanleiding nodig had om even lekker uit zijn bol te gaan en zijn “gram” te halen. Wat bij degene welke hij mondeling aanviel, ook weer een hele felle reactie los maakte.

Tja, actie vraagt om reactie, maar pfffffff voordat je het in de gaten hebt, is het een ordinaire ruzie tussen twee mensen, die je even niet aan zag komen.

Heel eerlijk gezegd, begrijp ik de frustraties soms wel, maar ik heb zo geen zin in die drama’s.

Wanneer ik zelf toch ietwat overmatig reageer op iets, baal ik er daar na heel erg van, ik heb hier eigenlijk zo geen zin in of energie voor.

Sommige situaties of mensen kun je vaak maar beter negeren. De energie wat dit kost, steek ik liever in de mensen die ik liefheb en het wel waarderen, dus wel waard zijn.

Maar helaas, toch laat ook ik mij wel eens triggeren.

Waarvan ik dan later denk dat ik daar echt te veel aandacht aan heb geschonken, door fel terug te reageren of eigenlijk überhaupt te reageren.

Dan is mijn lontje dus wel aangestoken en ontploft. Zonde van mijn energie en tijd en dat frustreert mij.

We hebben allemaal last van frustraties. Dat komt er wel eens uit en dat is vervelend.

Maar mensen laten wij elkaar alsjeblieft wel in onze waarde laten, respecteer de visie en gevoelens van een ander, zoals je zelf ook gerespecteerd wil worden.

Laten wij proberen die korte lontjes niet aan te laten steken door iemand of een situatie en als dit dan toch mocht gebeuren, probeer ze dan toch weer als een nacht kaarsje zachtjes uit te laten gaan.

Laten wij geen energie verspillen van ons zelf of een ander door onze eigen frustraties op een ander te gaan bot vieren.

Let it be…..

Het is allemaal al moeilijk genoeg zonder nog meer negativiteit of onnodige drama’s!

Hou vol en doe eens lief!

De zon schijnt weer, dus geniet!!!!

Hits: 184

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.