Een wachtrij bij de kassa in een kledingzaak? Ja, graag!

Nooit eerder ben ik mij er zo bewust van geweest, hoeveel ik er van hou om simpelweg op de bonnefooi een winkel binnen te lopen en op mijn gemak rond te kijken, dus rond te snuffelen of te wel te shoppen. Of op een markt te zijn en van de ene kraam naar de andere te hoppen en in de verleiding te komen van alles en nog wat aan te schaffen, ook als ik het eigenlijk niet echt nodig heb. Maar helaas, de markt heeft alleen planten en voeding en dat winkelen  is momenteel alleen nog mogelijk op afspraak. Dus mijn eerste afspraken van de week gemaakt en blij als een klein kind, 10 minuten van te voren voor een winkel deur gaan staan. Dat voelt al heel raar, want de winkel was leeg en daar sta je dan……

Dan sta je dus braaf te wachten tot het zo ver is en je een kwartiertje naar binnen mag. Wat je beetje het gevoel geeft als of je een prijs hebt gewonnen en een minuut gratis mag winkelen of zo. Een soort van misplaatst eureka gevoel. alles wat je immers al dan niet gehaast in je mandje gooit, moet je uiteindelijk wel afrekenen. Het gevoel van de tijds druk is niet prettig, terwijl je normaal gesproken ook maar 10 a 15 minuten binnen zou zijn geweest, voelt het nu toch anders.

Als je precies weet wat je wil hebben, hoeft dit geen probleem te zijn. Maar als je gewoon wil rond neuzen of er iets van je gading bij zit, geeft dit wel  een behoorlijk opgejaagd gevoel.

Ik ben zoals ik het zelf noem een “scanner”, ik ga normaal gesproken een winkel binnen en “scan” de kleding rekken af. Soms bekijk ik dan iets nader, maar vaak verlaat ik de winkel weer en ga verder winkelen. Wat ook kan resulteren in het feit dat ik de zelfde winkel toch nog een keer “scan” en dan toch wel wat weet te vinden wat ik leuk vind. Ik ben dus een zogenaamde shop hopper.

Ik winkel dan ook het liefst helemaal alleen, zodat niemand kan zeuren over het feit dat we een bepaalde winkel toch weer  voor de tweede keer bezoeken of iemand om mij heen die mij af kan leiden in mijn “scan” sessie. Maar ik vind het wel prettig wanneer er meerdere klanten zijn die net als ik heerlijk lopen te snuffelen.

Samen winkelen of een markt op gaan kan ik heus wel heel gezellig vinden, maar als ik echt iets wil hebben dan wil ik niet opgejaagd worden en lekker mijn eigen gang gaan. Winkel in en winkel uit. Alles op mijn eigen tempo.

En dat is nu dus net niet mogelijk. Dat merkte ik van de week wel. In eerste instantie was ik opgetogen dat ik weer wat kleding rekken kon af struinen, maar ik had wel een heel opgejaagd en bekeken gevoel daar bij. Ik was de enige klant binnen en al deed het personeel alsof zij heel druk waren met iets anders, ik vond het geen fijn idee dat ik de enige was en ook nog met een afgemeten tijd. Ten onrechte waarschijnlijk, maar het legt toch een bepaalde druk op je.

Gelukkig vond ik wel wat items die ik wilde hebben en ook nog tegen een leuke prijs, maar vroeg mij af hoe ik mij zou voelen of nog erger, hoe het personeel zich zou voelen, als ik na deze sessie met lege handen langs de kassa zou lopen en de winkel zou verlaten. Geen idee en geheel onterecht, maar toch wel ietsje opgelaten lijkt mij. Maar goed, ik had dus wel wat items af te rekenen, dus hoppa, missie geslaagd.

Of dit nu echt leuk was? Nee, dat was het niet, maar tegenwoordig is er helemaal bijna nergens iets leuks aan, dus niet zeuren en toch maar blij zijn dat dit in ieder geval mogelijk was.

Ik was al blij, dat ik niets hoefde te passen, want ik was niet aan het shoppen voor mij zelf. Het risico dat ik een nieuwe afspraak moest maken om iets te ruilen, nam ik dus graag.

Zo anders toen mijn partner nieuwe schoenen nodig had, met de voorkeur voor een bepaald merk, omdat hij deze zo fijn vindt zitten. Dus winkel in de buurt opgezocht die dat merk verkoopt en een afspraak gemaakt voor die zaterdag er op. Nadrukkelijk werd mij verteld, dat er maar 1 persoon naar binnen mocht, vervelend, zeker voor mijn partner, die vaak mijn mening vraagt, maar goed.

Die zaterdag was het heel winderig, koud en nat. Toch gingen wij met goede moed, naar het bijna verlaten en doodse winkel centrum. Wij keken naar binnen bij verschillende winkels en op dit normaal gesproken zo drukke tijdstip, waren ze bijna allemaal leeg. Heel af en toe zagen wij een klant ergens binnen of iemand voor de deur staan, wachtend tot het tijd was voor hun afspraak.

Dit alles terwijl de supermarkt en de drogist bij ons in de buurt wel een mieren hoop leek, waar mensen kris kras door elkaar liepen en waar het dus wel druk was. Men niet op het horloge hoeft te kijken.

Waren de winkels hier in het centrum leeg of zo goed als leeg. Terwijl wij bijna uit ons textiel waaide, kwamen wij bij de schoenen winkel aan. Iets te vroeg, maar beter te vroeg als te laat, dachten wij. Mijn partner meldde zich bij de deur, moest allemaal vragen over zijn gezondheid beantwoorden, handen desinfecteren en hij mocht naar binnen met zijn mondkapje op. Tegen mij werd nadrukkelijk nogmaals gezegd dat er maar 1 klant naar binnen mocht en ik mocht dus in het kleine portiekje voor de winkel blijven staan, terwijl de wind vrij spel had om mij heen. Prettig was anders. Er waren verder geen klanten aanwezig in de zeer ruime winkel en ik voelde mij een beetje ongemakkelijk met de situatie. Een beetje verontwaardigd eigenlijk ook wel. Maar goed, mijn partner was dringend aan nieuwe schoenen toe, dus acceptatie van deze idiote situatie, was nu het enige wat overbleef.

Elke keer wanneer hij schoenen aan had, kwam hij helemaal naar de uitgang lopen om deze te laten zien en het had bijna iets lachwekkends. Uiteindelijk besloot hij maar meteen twee paar te nemen, zodat hij van dit soort inkopen op deze bizarre manier voorlopig af zou zijn. Terwijl hij af stond te rekenen, keek ik om mij heen naar de winkels er naast en aan de overkant. Wat een triestigheid, leeg met heel af en toe een klant. Mijn partner was bijna een half uur binnen geweest en ik was verkleumd tot op mijn botten. Maar wij waren geslaagd.

Wij liepen langs een bepaalde winkel, keken naar de etalage en bedachten dat mijn partner ook wel wat nieuwe overhemden kon gebruiken. De winkel was leeg en er stond ook niemand te wachten, mijn partner wilde wel even naar binnen. Maar toen ik hem vertelde dat de afspraak minimaal 4 uur van te voren moet zijn gemaakt, was ook hij de hele situatie goed zat. Net als de bewuste winkelier lijkt ons, want als je geen afspraken hebt staan en mensen ziet die normaal wel naar binnen hadden willen komen, dan is dat op zijn zachtst gezegd erg frustrerend!

Op deze manier hoeft het shoppen voor mij echt niet en snap ik dat mensen er vaak voor kiezen om dit dan toch maar on line te doen. Zo jammer voor de lokale middenstand, ik hoop dat ook zij het vol weten te houden, in eerste plaats voor hun zelf, maar ook ik wil heel graag weer heerlijk shoppen en scannen ooit.

Inmiddels mogen er iets meer klanten binnen per vierkante meter winkel oppervlakte, maar toch. Natuurlijk kun je ook een reeks afspraken maken bij verschillende winkels die in de buurt van elkaar zitten en dan doen aan een soort “shop hoppen” goed op je horloge kijkend uiteraard. Maar de situatie blijft vreemd en voelt niet fijn. Laatst zij iemand: “ach, een kwestie van aanpassen en wennen” . Kan best zo wezen, maar ik denk niet dat dit veel langer zo moet en mag duren. Aanpassen? Tja, we hebben momenteel weinig keuze. Maar aan wennen? Nee Nooit!

Ik heb normaal een hekel aan wacht rijen bij een kassa van een kledingzaak, maar ooooow wat zou ik nu daar graag weer eens in willen staan! Met liefde zelfs! Sterkte winkeliers! Sterkte iedereen!

 

Hits: 231

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.