De afgelopen week ben ik als het ware gestalkt door ene Gerrit. Of hij echt zo heet weet ik eigenlijk niet, maar het is de naam die ik hem heb gegeven. Soms is hij samen met zijn partner Hermien, ook haar naam heeft ze aan mij te danken, want ook die weet ik niet.

Gerrit en Hermien hebben er net zoals vorig jaar een gewoonte van gemaakt, regelmatig bij mij naar binnen te kijken. De ene keer aan de achterkant van het huis en dan weer aan de voorkant. Vorig jaar hadden zij de pech dat ik vanwege corona constant thuis was, dus ze in de gaten had. Het is mij toen gelukt ze weg te jagen, maar dit jaar ben ik iets vaker van huis en daar wachten zij duidelijk op.

Dat zij mij constant zitten te begluren is al niet echt prettig, maar dat zij daarbij regelmatig vieze witte dikke flatsen achter laten op mijn (regelmatig) schoongemaakte gitzwarte balkon balustrade, kan ik niet echt waarderen.

Daarbij roepen zij regelmatig en eentonig naar elkaar en als je je zelf daar eenmaal aan gaat ergeren, is dit zeer irritant.

Vorig jaar stoorde mij dit al, maar zoals gezegd, ik was de hele dag toen thuis en was dus in de gelegenheid Gerrit en Hermien van mijn balkon af te jagen voordat zij een flats konden achterlaten.

Op een gegeven moment hebben zij het toen opgegeven en zag ik ze niet meer.

Vorige week had ik met het mooie weer, net zowel het balkon aan de voorkant, als aan de achterkant geheel schoongemaakt, toen ik opeens Gerrit weer naar binnen zag gluren.

“Het zal toch niet weer” dacht ik meteen en helaas, ja wel hoor, Gerrit en Hermien waren weer van plan mijn balkons te bezetten met hun dikke lijf.

Op een gegeven moment kwam ik thuis na een dag oppassen op de kleinkinderen, toen ik opeens allemaal kleine takjes onder de plantenbak op het voor balkon zag liggen. Hoe kwam dat daar nou? Ik was er nota bene een paar dagen ervoor met de stofzuiger grondig over heen gegaan. Mopperend pakte ik de takjes op en gooide ze naar beneden, toen ik opeens zag dat in een plantenbak een heel nest van takjes gemaakt was. De daders hiervan wist ik meteen. Mijn stalkers Gerrit en Hermien hadden gezien dat ik niet thuis was en van de gelegenheid gebruik gemaakt om die takjes daar achter te laten, samen met een lekkere witte flats op de balustrade.

Ja wel, mijn stalkers Gerrit en Hermien, zijn twee flinke stevige hout duiven, die zich echt niet makkelijk laten afschrikken.

Nou ben ik echt geen dieren hater, in tegendeel zelfs, maar duiven vind ik eerlijk gezegd een beetje vies, erg vies eigenlijk.

Leuk op de dam, maar verder hoeven ze voor mij niet zo. Excuses voor de wel duiven liefhebbers onder ons, maar ik heb er nu eenmaal niets mee.

En waarom moeten die twee nou net op mijn, of beter gezegd het met onze buurman gedeelde (voor) balkon een nest gaan maken.

Zo niet logisch ook, want de buurman moet er regelmatig vlak langs, maar ook zijn bezoek en bezorgdiensten etc.

Van alle plekken hier in de haven kiezen die twee dus juist deze uit? Dat wilde zij dus vorig jaar ook al? Gerrit en Hermien. doe dat lekker op een andere plek, waar jullie de eitjes rustig kunnen uitbroeden en jullie lelijke jonkies rustig kunnen laten groot worden.

Vroeger toen ik nog in Amsterdam met mijn ouders woonde, hadden wij op het balkon ook regelmatig ongewenst een duiven nest, dus ik weet hoe vies het dan kan worden en hoe afzichtelijk lelijk jonge duiven ook zijn. Zo niets schattigs aan. Vanuit mijn stapelbed keek ik regelrecht in het nest en ik vond ze als kind eerlijk gezegd akelig om te zien. Ook het geroep werd ik toen al gek van.

Heel eerlijk gezegd hoef ik dit eigenlijk echt niet direct voor mijn keukenraam. Dus besloot ik het ze moeilijk te maken, voordat ze zich echt zouden nestelen. Ik gooide weer alle takjes er uit en had nog grote saté stokjes en besloot deze in de plaats van de door hun aangebrachte takjes rechtop in de plantenbak te zetten. Dat zou ze er wel van weerhouden dacht ik nog. Welke duif wil nou een soort duiven saté zijn?

Zo gezegd zo gedaan. Toen ik die dag thuiskwam, zag ik toch gewoon weer nieuwe takjes tussen de stokjes liggen. De stokjes stonden keurig rechtop zoals ik ze had neer gezet. Hoe hadden zij dat nu gedaan? Eigenlijk wel heel knap van ze, maar er echt op zitten? Dat zouden zij toch niet echt gaan doen?

Ik liep de kamer in en zag Gerrit alweer via de achterkant gluren naar mij. Ik bleef op gepaste afstand zodat hij mij niet zou zien. Even later zat hij via het voor balkon via de keuken naar binnen te gluren. De jaloezieën van de keuken zaten zo, dat ik hem wel kon zien, maar hij mij niet zo snel.

En ja hoor, even later zag ik hem of Hermien toch gewoon zitten boven op de saté stokjes. Hoe dan? Ik kreeg nu toch wel wat medelijden, want wat deden zij een moeite om hun nest daar te voltooien.

Ik voelde mij er toch niet goed bij en besloot daarom de stokjes weg te halen en maar af te wachten of ze echt zo stom zouden zijn om daar hun eitjes te gaan leggen.

Uiteindelijk is het nest vanuit de keuken zo goed te zien, dat als het ze al zou lukken om daar jonkies geboren te laten worden, dit dan ook wel weer heel bijzonder zou kunnen zijn, ook voor de kleinkinderen om te zien. Of ik er spijt van zal krijgen? Geen idee!

Hoe de buurman en ik het balkon vervolgens dan schoon kunnen houden, dat zien we dan wel weer, want het zijn ziekte verspreiders. Maar ondanks alle nadelen, wil ik toch nog heel even aankijken wat er gaat gebeuren. Hierna haal ik de bewuste plantenbak wel meteen weg. Ben ik voortaan ook van dat gestalk, de witte flatsen en niet te vergeten het geroekoe geroep af.

Hoe dit in de kraamkamer van Gerrit en Hermien gaat aflopen? Geen idee, ze zitten er af en toe op, vliegen af en aan met takjes. Dus we zullen het zien, als ze eenmaal wel echt gaan nestelen, dan laten wij ze uiteraard zoveel als mogelijk met rust, al flatsen ze dan helaas wel de hele boel onder. Voor een keertje mag dat dan wel, maar daarna staat de bak er zeker niet meer! Oma is namelijk niet zo dol op flatsen…..en stalkende duiven.

Wordt vervolgd……..

Hits: 263