De eerste foto van mijn kleinkind Lisa was uiteraard een echo. Nou moet ik heel eerlijk bekennen dat het mij nog nooit was gelukt om ook maar iets te herkennen op zo een echo wanneer deze onder mijn neus werd gedrukt. Herkennend gaf ik dan maar een knikje met mijn hoofd wanneer de a.s. moeder enthousiast zei: “kijk het hoofdje, handje, beentje”. Pffff met een beetje geluk herkende ik er dan een vorm van een hoofdje in maar verder zag ik er nooit wat op maar riep wel vaak “oooh, wat leuk en schattig”. En vroeg me daarna dan af waar ik nou eigenlijk naar had zitten kijken whahahaha. Totdat…
… mijn partner en ik op vakantie waren op het ons o zo geliefde Kreta in de zomer van 2014 en weer eens heerlijk aan het rond toeren waren in ons kleine huur autootje. We reden zingend en genietend dwars door de bergen en aan mijn kant lag de afgrond naar het dal. De lokale bevolking kent de weg natuurlijk heel goed en kent elke scherpe bocht etc. dus rijden deze daar vaak behoorlijk hard, maar wij als touristen rijden toch wat voorzichtiger en willen daarbij ook nog eens proberen te genieten van het uitzicht. Wat overigens prachtig is en waarvan mijn partner dus niet altijd volledig mee kan genieten, dus ik pak mijn telefoon en maak halfhangend uit het autoraampje een foto van het dal rechts van mij, ga weer tevreden zitten om te kijken of de foto gelukt is en vervolgens zie ik opeens dat ik een appje binnen heb van mijn zoon.
Gelukkig was de internet verbinding prima dus kon ik meteen kijken wat hij gestuurd had. Oooow een afbeelding……..???? Spannend! Het opladen van de gestuurde afbeelding leek wel uren te duren (was natuurlijk niet zo) en ja hoor, plop, daar was de afbeelding dan eindelijk!
Ik schoot bijna met mijn hoofd tegen het auto plafond. De echo van ons kleinkind (mijn eerste biologische kleinkind) en wat voor ééntje! “Kijk de baby zwaait, ooow dat neusje, zo schattig, wat een mooie echo, zo een mooie duidelijke echo heb ik echt nog nooit eerder gezien, kijk dan!” ratelde ik enthousiast met harde stem, waarop mijn partner rustig en laconiek reageerde met: “Ja hallo, ik kan nu niet kijken want ik weet niet of je het weet maar we zijn omsingeld door rennende geitjes!”.
Ik keek op en inderdaad, nou hebben we al heel wat rondgereden op Kreta de afgelopen jaren en heus wel eens geiten gezien, gevoerd etc, maar zoveel gewoon rondom de auto hard rennend naar beneden op een best drukke zeer bochtige bergweg? Nog nooit!
“Maak een filmpje of een foto dan!”beet ik hem toe……….terwijl ik zelf stompzinnig probeerde met mijn linker oog naar de geiten te kijken en mijn rechter oog op de echo te houden, wat natuurlijk niet lukte.
“Hoe dan?” riep hij terug “jij zit toch met je telefoon in je hand, ik moet nu wel even heel goed opletten waar ik rij”.
Hoe gelijk had hij! Ik was opeens zo besmet met het “oma virus” door die echo, dat ik helemaal in de wolken was, letterlijk en figuurlijk! En die foto of het filmpje van die geiten? Nou is niks geworden hoor, die waren ondertussen al met zijn allen de bocht achter ons ingegaan, ik zag nog net een enkel wiebelend geiten kontje naar beneden rennen en dat was het.
Maar goed, dit was dus wel het begin van de bewustwording dat ik echt oma ging worden, het begin van het oma virus, dus daarom wilde ik dit toch even kwijt!
Tot snel!
Hits: 110