Tja, de eerste nacht als oma met een kleine baby die nog regelmatig gevoed moet worden is een hele ervaring. Ook hier ervaar je weer dat het allemaal niet zo lang geleden lijkt maar dat dus wel is dat je dit met je eigen jongste meemaakte. Ik moet bekennen, het voelt bijna net zo als de eerste nachten met je aller eerste eigen kindje, dezelfde onzekerheid, hetzelfde liggen luisteren naar de geluidjes uit het bedje en bij geen geluidjes er juist uit springen om te checken of de kleine wel in orde is.
De handigheid krijgen van het flesje klaarmaken terwijl de kleine wurm haar longen er uit krijst midden in de nacht, is ook een verhaal op zich. Nou heb ik al helemaal geen ervaringen met flesjes, want mijn beide kinderen hadden borst voeding dus dat was altijd klaar en bij de hand. Maar goed daar sta je dan in de keuken midden in de nacht, met op je ene arm de kleine en met je vrije hand de fles in orde te maken. Overdag heb ik lenzen in, maar ‘s nachts niet en in de gouwigheid om bij de kleine te komen kon ik mijn bril niet zo snel vinden. Probeer dan maar eens de cijfertjes op zo een flesje te zien pfffffffffff. Dus eerst bril vinden, dan de zelfs met bril moeilijk te lezen maten aanhouden. Flesje warmen, checken, twijfelen over de temperatuur, nog eens checken en he,he eindelijk kan de fles gegeven worden. Zodra je zo ver bent, geniet je wel van de gulzigheid en de warmte van de kleine, maar bent zelf klaar en klaar wakker.
Dan het verhaal boertje laten, mijn kleindochter Lisa was daar de eerste tijd niet zo een ster in. Heeft ze vast van mij hahaha. Het gaf nog wel eens een probleem om haar van haar valse lucht te laten ontdoen. Wat weer als gevolg kon hebben dat zij zodra je haar terug had gelegd, het benauwd kreeg. Tja en dat wil je natuurlijk niet. Dus de hele trukendoos geopend om dan ook maar minimaal dat ene verlossende boertje er uit te krijgen. En dan maar hopen dat dit genoeg was, wanneer je haar weer terug in haar bedje had gelegd. Weer liggen luisteren naar de geluidjes uit het bedje, bij geen geluid er weer uit springen om toch weer even te kijken, Kortom, ik als oma had die eerste keren dat zij hier sliep het zelf ook vaak even benauwd. Voordat ik het wist moest de volgende voeding alweer. Mijn hele stoere en zelf verzekerde houding van “Ik weet en kan het allemaal wel” viel langzaam maar zeker regelmatig in duigen die eerste keren.
Inmiddels is deze oma ook daar door heen en als het even kan dan komt Lisa gezellig een nachtje logeren. Samen dansen en zingen en lachen we en lees ik haar voor, speel met haar etc. etc. Hele gesprekken voeren we, ik in Oma taal en zij in haar brabbel taaltje.
We hebben samen veel lol en ik geniet van elke seconde. Maar hoe leuk ik dat ook vind en hoe lief de kleine ook is, het vreet wel energie. Wanneer zij weer terug naar pappa en mamma is, ben ik afgeknoedeld. Waarschijnlijk ben ik het gewoon niet meer gewend, dat zal het zijn, of wil ik het allemaal gewoon te goed doen? Of beginnen nu toch heel, heel stiekempjes de jaren mee te tellen?
Tot de volgende keer!
Hits: 76