Zoals jullie weten ben ik dus een werkende oma, ik werk 70% verdeeld over drie dagen op een kantoor in Amsterdam Arena gebied. Ik werk daar dit jaar 20 jaar en sinds bijna 2 jaar is ons kantoor verhuisd van Sloterdijk naar het Arena gebied. Toen we nog in Sloterdijk zaten moest ik fietsen, bussen, treinen en lopen. Ik noemde dit altijd mijn soort van Thriathlon, met heel slecht weer moest ik eenmaal bij Sloterdijk aangekomen zelfs bijna zwemmen om het pand te bereiken. Ook regelmatig rennen van perron naar perron om de veranderde trein niet te missen. Sportschool was hierbij echt niet meer nodig! Ook de meest vreemde avonturen heb ik toen beleefd, want geloof me in het openbaar vervoer maak je soms de meest rare dingen mee. Daar horen jullie in latere blogs nog wel meer van. Ik ben mij ook best wel bewust dat het openbaar vervoer hier beter geregeld is dan elders op de wereld. Maar toch.
Sinds de verhuizing van ons kantoor is de verbinding gelukkig stukken eenvoudiger, ik pak mijn fiets en binnen een paar minuutjes sta ik op de bus halte waar een bus mij rechtstreeks naar kantoor brengt waar ik voor de deur in of uit stap. Over die bus rit gaat het vandaag.
Ik betrap mezelf er namelijk op dat ik er super slecht tegen kan wanneer er een wildvreemd iemand naast mij wil zitten en al helemaal wanneer ik al weet dat het heel druk op de weg is waardoor dit wel eens kan betekenen dat je minimaal drie kwartier een vieze warme dij van een ander tegen je aan gaat voelen. Ik ben dus zo een passagier die zich zelf daarom zo breed mogelijk neerzet op een bankje, een beetje weggedraaid met mijn benen over elkaar met de tas naast zich op de vrije zitting. En zodra er nieuwe passagiers instappen, zeer geintresseerd op haar telefoon kijkt in de hoop dat ze doorlopen naar de overige lege plekken. Meestal lukt dit aardig, tenzij de bus te vol raakt uiteraard, dan haal ik beleefd (weliswaar met tegenzin, maar laat dit niet merken) uit mij zelf mijn tas weg.
Echter wanneer er wel nog plaats genoeg in de bus is, raak ik zo zwaar geirriteerd dat je dit volgens mij gewoon aan mijn gezicht moet kunnen zien. Ze gaan dan bij jouw bankje staan met zo een houding van ik heb ook recht op deze plaats, dus tas weg graag. Ze zeggen dit niet, maar stralen dat wel uit. Ik verdenk deze mensen er dan ook van er een plezier in te scheppen om mensen zoals ik een hak te zetten. hahaha……op mijn beurt kijk ik in zo een situatie dan even snel om mij heen en wanneer er inderdaad plaats zat is, zucht ik lichtjes, kijk wel geirriteerd, mompel sorry (maar meen er geen barst van) en pak uiteindelijk mijn tas weg voordat de persoon in kwestie zijn/haar achterste op mijn tas laat vallen. Ik heb ook meestal de pech dat de persoon die naast mij plaats neemt behoorlijk breed gaat zittten of gewoon stevig is, of niet lekker ruikt en wanneer het helemaal tegen zit, de hele weg een telefoongesprek over een gerecht voert. Die combi kan mij zelfs wel eens misselijk maken terwijl ik tegen de buswand aangedrukt zit. Ik zit dan zo klem dat het praktisch onmogelijk is om op mijn telefoon afleiding te zoeken omdat ik mij amper kan bewegen. Ik haat zo een bus rit, zo een begin van de dag!
Maar Eureka! ik heb de oplossing gevonden! Een smoezelig zakdoekje tegen mijn gezicht houden en flink sniffen en snuiven, zielig kuchje er bij zodra er nieuwe passagiers in stappen, net doen of je niet ziet dat ze naar de lege plek naast je kijken en dan gewoon even heel flink je neus snuiten………..dat werkt dus!!!! Althans tot nu toe.
Is dat Aso? Geen idee, maar dat boeit me eigenlijk ook niet!
Dus wanneer jullie in een streekbus in stappen en een vrouw met een lege plek naast haar druk zien snuiten en briesen…………….zoek dan even een andere plek? Goede kans dat ik het namelijk ben! Alvast bedankt!
Hits: 86