Wanneer ik vroeger als kind met mijn ouders naar de speeltuin in Oud Valkeveen ging, dan kon je op een gegeven moment over het huidige gooimeer kijken en ik dacht dan een bepaalde periode dat ik in de verte Engeland kon zien. Hoe kon ik ooit weten dat een jaar of 13 a 14 later, ik daar zelf zou wonen, kinderen en zelfs kleinkinderen zou krijgen? Het Engeland van toen, bleek Almere Haven te zijn.

Ik werkte bij het hoofdkantoor van Prénatal in de Planciusstraat in Amsterdam, toen Prénatal besloot om het kantoor en het magazijn welk op de Zoutkeetsgracht zat, in één pand te willen hebben. In Amsterdam was dat te duur en praktisch onmogelijk, maar in Almere Haven wilde ze heel graag bedrijven hebben, inwoners er bij en meteen werk gelegenheid, dus toen was “the Sky the limit”. Almere was heel aantrekkelijk voor bedrijven en het personeel wat mee wilde komen, kwam meteen in aanmerking voor een één gezins woning. Prénatal pakte die kans en wij kregen voorlichting over Almere mede door Landdrost Lammers, in een soort van houten barak achtig pandje bij de Hollandse brug. Er werd ons duidelijk gemaakt, dat Almere nog niet veel was, maar binnen kort een grote stad zou zijn. We hadden toen nog geen idee of dit waar zou zijn, maar zo onder moeders vleugels vandaan in een één gezins woning trekken, was al heel aantrekkelijk. Dus ging ik mee met Prénatal, liet het door mij zo geliefde Amsterdam achter mij, ging uit huis dus.  En zo kwam ik als 20 jarige samen met mijn toenmalige partner terecht op de Rozenwerf in juni 1978.

Almere was nog niks, er waren een paar kleine gedeeltes bewoond, er was een modelwoning en verder waren ze aan het bouwen en bouwen. Er waren zelfs nog geen fatsoenlijke straten en verder zat alles wat je nodig had in een soort van bouw keet. In het centrum stond één echt pand, De Roef, waar de kerkdiensten, feesten, vergaderingen etc. werden gehouden. Voor ons als personeel kwam toen de Rozenwerf in aanmerking, daar waren ze druk aan het bouwen en de verwachting was dat in de zomer van 1978 de eerste huizen voor het personeel beschikbaar zouden zijn. Heel even sloeg de twijfel toe, want wie wil er nou in een straat wonen met al zijn collega’s? Maar de Rozenwerf had geen straat structuur en ze zouden zorgen dat er minimaal 4 huisnummers tussen collega’s zouden zitten. Dat was ook zo, alleen wij kregen nummer 98 en mijn collega Sonja 102, vier nummers, dat klopte. Tot we gingen kijken, toevallig samen met Sonja en haar partner en we al snel ontdekten dat we allebei een hoekhuis hadden……met aan elkaar grenzende tuinen. De nummers liepen vreemd, maar er zaten toch vier nummers tussen. Het is echter nooit een probleem geweest, we overliepen elkaar niet. Op vrijdag riepen we steevast “Prettig weekend” naar elkaar en spraken elkaar dan meestal pas op de maandag weer. 

Doordat Almere nog niet veel was, waren de bewoners min of meer behoorlijk op elkaar aangewezen en dat schiep een band. Vooral onder de buren waar ik woonde, allemaal jonge mensen met of zonder kinderen, maar wel met kinderwensen. Aan de overkant woonde de wat ‘oudere” mensen, nu besef ik dat die toen dus middelbaar waren, met al grotere kinderen die al dan niet nog thuis woonde. We waren allemaal nog jong, maar mijn partner en ik waren de “jonkies”. Het was dus een mooie mix op ons stukje. We voelden ons door en met elkaar toch echt thuis. We hebben van en met elkaar, de bruiloften en/of geboortes van de kinderen en helaas ook het overlijden van dierbaren, meegemaakt, verdriet. leed en vreugde gedeeld, discussies over van alles of alleen maar gekkigheid en we konden het goed met elkaar vinden.

Regelmatig waren er spontane gezellige tuin feestjes, de BBQ’s werden dan aangestoken en de ijskasten en vriezers leeg gehaald en dan hadden we weer een heerlijke spontane middag met zijn allen die tot in de late of moet ik zeggen vroege uurtjes door kon gaan. Verjaardagen waren het leukst in de kleine uurtjes met alleen nog de buren, maar we overliepen elkaar geen van allen. We waren er wanneer nodig  of gewenst en dat was goed.

Lief en leed werden gedeeld, tranen vergoten, maar vooral veel gelachen, heel veel gelachen en ondertussen werd er om ons heen door gebouwd en werd Almere groter en groter, net als onze kinderen, er verhuisden mensen, maar een vaste kern bleef op de Rozenwerf wonen.

Uiteindelijk heb ik zelf vanwege mijn scheiding de Rozenwerf verlaten na ruim 32 jaar, maar kwam wel nog heel regelmatig bij mijn buurvrouw Joke, die inmiddels een hele goede vriendin was geworden. Wanneer ik daar was, dan nam ik plaats op mijn vaste stekje aan de keukentafel en vielen de jaren helemaal even weg. De lege stoel van Cor die ons helaas vijf jaar geleden heeft verlaten, wanneer ik naar die stoel keek, zag ik hem zo weer zitten en dat was goed. Vaak kwamen door de anekdotes welke we ophaalden (ook over Cor), de jaren juist weer even helemaal terug, dat was heerlijk, terug denken aan een fijne tijd. Het was zo wie zo altijd fijn om bij Joke even op de koffie te gaan, lekker samen ouwehoeren over van alles en nog wat, er kwam altijd wel nog minimaal één persoon binnen, iedereen was welkom. En vaak ontaarde zo een bezoekje, net als vroeger, van koffie in een drankje, nog een drankje en nog een drankje en soms zelf in blijven eten. Maar fijn was het altijd wel om even terug te gaan naar waar het ooit allemaal begon. Ik zou een boek kunnen schrijven over onze jaren daar, maar ik laat het vandaag even hierbij.

Vrijdag hebben we Joke naar haar lieve partner Cor gebracht, hier op het kerkhof in Almere haven. Veel te snel en te vroeg was zij heen gegaan, we hebben haar met veel verdriet weggebracht, maar wel dankbaar dat verder lijden haar bespaard was gebleven. Dat was een schrale troost, heel schraal, maar wel acceptabeler. Daarna hebben we met zijn allen, zoals het altijd bij Cor en Joke hoorde, op de Rozenwerf, eerst een bakkie koffie, maar als snel een borreltje, biertje of wijntje genomen. Zo wilde zij het en zo is het gebeurd.

Ook mijn kinderen waren er, net als de kinderen van de anderen. Volwassen mensen, inmiddels met eigen kinderen, onze kleinkinderen. Toen ik daar binnen was, werd het gemis van Joke en Cor nog voelbaarder dan het al was. Ik keek om mij heen, zag onze kinderen en in hun ogen zag ik het besef en het verdriet, dat hiermee het einde van het tijdperk Cor en Joke, maar ook het einde van het tijdperk van de Rozenwerf was aangebroken,  het nu voorgoed voorbij zou zijn. Een stuk van hun jeugd nu ook afgesloten zou zijn.  De Rozenwerf, het zo vertrouwde huis, waar we gehuild, maar ook zo gelachen hebben, het zou nooit meer zo zijn, het was nu echt voorbij en dat deed pijn. Maar toch ben ik dankbaar dat we met zijn allen toch nog heel even mochten proeven van hoe het ooit was, nog één keer.  Er was verdriet, maar er werd toch ook af en toe weer gelachen. Precies zo als Joke en Cor het graag zagen, dat weet ik zeker. Ik ben daarna lopend naar mijn eigen huis in de haven gegaan, mijn ooit zo geliefde Rozenwerf achter mij gelaten, met het besef dat ik er niet meer even lekker op de koffie/borrel zou gaan. Dat ik een vriendin, een goede en dierbare vriendin minder heb, dat ook de Rozenwerf hiermee klaar is.

Het bankje waar we altijd over grapten: “Later als we oud zijn en samen op het bankje bij de Overloop zitten”… dat bankje blijft leeg. Laten we onze herinneringen koesteren en dankbaar zijn voor de mooie momenten die we hebben gehad. Cor en Joke na 5 jaar weer samen, dank jullie wel voor alles………… en Rozenwerf het ga je goed!

Hits: 1298